Vrijdagmiddagborrel: Een tijd van komen en van gaan, ook voor Sylvia Borren

Vrijdagmiddagborrel: Een tijd van komen en van gaan, ook voor Sylvia Borren

Vice Versa - vakblad over ontwikkelingssamenwerking

Iedere vrijdagmiddag bespreekt hoofdredacteur Marc Broere actuele ontwikkelingen in de sector. Vandaag aandacht voor een serieus probleem: voor oudgedienden blijkt het moeilijk om plaats te maken voor een nieuwe generatie. Greenpeace maakt het nu wel erg bont door Sylvia Borren, die al afscheid genomen had van de ngo-sector, aan te stellen als directeur. Zo krijgt jong talent nooit een kans.

Voor betrokken mensen die zich vol overgave op hun zaak storten, lijkt de pensioengerechtigde leeftijd hoger dan voor gewone burgers. Afgelopen weken hebben we dat goed kunnen zien. De centrale bank van Bangladesh wil Mohamed Yunus ontslaan als topman van de door hem zelf opgerichte Grameen Bank. U weet wel: die bank van de microkredieten. Yunus is 70 jaar en eigenlijk geldt voor commerciële banken een pensioengerechtigde leeftijd van 60.

Inmiddels blijkt het een politiek spel te zijn: Yunus heeft een conflict met president Sheikh Hasina, omdat hij een eigen politieke partij wilde oprichten. Toch vraag ik me af waarom de topman van de Grameen Bank al niet eerder met pensioen is gegaan, bijvoorbeeld na het winnen van de Nobelprijs voor de Vrede in 2006. Dat was een mooi moment geweest om het stokje over te dragen. In een van de krantenberichten las ik echter dat de Grameen Bank ooit besloten heeft dat Yunus mag blijven zo lang hij capabel is. En je moet wel erg veel lef hebben om tegen zo'n levende legende te zeggen dat hij niet meer capabel is.

Wie ook geen gebruik maakt van een welverdiend pensioen is Sir Fazle Hasan Abed, de oprichter en topman van Brac, dat andere fameuze instituut uit Bangladesh. Brac is zelfs de grootste ngo ter wereld. Abed is inmiddels ook al bijna 40 jaar in functie en wordt dit jaar 75.

Het lijkt me sterk dat er geen capabele opvolgers voor Yunus en Abed zijn. Ik ken Bangladesh als een land dat barst van het jonge talent. En wat was er nu mooier geweest om plaats te maken voor bijvoorbeeld een jonger iemand die zelf zijn scholing doorlopen heeft in een van de onderwijsprogramma's van Brac en werkervaring had kunnen opdoen bij de Grameen Bank?

Vechten tot ik omval

Ook in Nederland is het voor oprichters en gedreven directeuren soms moeilijk om een stapje terug te doen. Vorige week maakte Leni 't Hart bekend dat ze binnenkort met pensioen gaat. De oprichtster van de gelijknamige zeehondencrèche uit Pieterburen wordt in september 70 jaar. 'Straks eindig ik nog als een soort Khadafi, met zonnebril, zittend op de dijk', sprak ze met humor. Het is alweer 40 jaar geleden dat ze de crèche begon in haar eigen achtertuin. Maar helemaal met pensioen gaat Leni nu ook weer niet. Ze stapt weliswaar uit de directie, maar zal nog wel als vrijwilliger en ambassadeur verder gaan. 'Ik zal voor de zeehonden blijven vechten tot ik omval', verklaarde ze. 'En Pieterburen blijft mijn hoofdkwartier', voegde ze daar aan toe.

Hoewel ik Leni een warm hart toedraag ( we zaten ooit naast elkaar bij een concert van Queen en als je samen luidkeels We are the champions hebt meegebruld schept dat een band voor altijd) lijkt me het niet gemakkelijk voor haar opvolger als de 'zeehondenmoeder', zoals ze liefkozend wordt genoemd, over je schouder blijft meekijken.

Opgeheven hoofd

Iemand die blijkbaar ook moeilijk afscheid kan nemen van de ngo-sector is Sylvia Borren. In 2007 vertrok ze als directeur van OxfamNovib omdat ze na 12 jaar toe was aan iets anders. Sylvia vertrok met opgeheven hoofd. De organisatie was intern op orde, de overheidssubsidie was toen net weer voor de komende jaren veiliggesteld en ook het aantal donateurs was onder haar directieschap blijven stijgen. Ze wilde iets aan een universiteit gaan doen, of in de journalistiek, of anders op het ministerie van Buitenlandse Zaken of bij de Verenigde Naties. Over het onderwerp waar ze mee verder wilde, had ze geen enkele twijfel. 'Ik ben vooral geïnteresseerd in de positie van vrouwen wereldwijd', vertelde ze collega John Verhoeven en mij in een groot afscheidsinterview dat we met haar hielden.

Het was een mooi interview, herinner ik me, met een bevlogen vrouw. 'Een van mijn drijfveren is mijn woede over hoe slecht we het sociale contract in de wereld hebben geregeld', sprak ze bijvoorbeeld. Een vrouw ook met visie. Over toekomstige trends in de ontwikkelingssamenwerking, zei ze: 'De strijd zal minder Noord-Zuid georiënteerd zijn, maar meer een gevecht van progressieve burgers wereldwijd die samen proberen om een rechtvaardige wereld te bewerkstelligen tegen conservatieve en soms fundamentalistische regeringen en burgers.' Zo stond het interview vol met rake quotes.

Toch hadden we allemaal het gevoel dat het goed was dat Sylvia stopte op dit hoogtepunt en OxfamNovib óók aan iets nieuws toe was. Naast al haar verdiensten was de relatie tussen haar en een deel van het personeel aan de stroeve kant. Inmiddels blijkt dat zij (en ook haar toenmalige campagnedirecteur Jan Bouke Wijbrandi) op een uitstekende manier zijn opgevolgd door Farah Karimi en Tom van der Lee. Sylvia was dus niet onmisbaar voor OxfamNovib.

Leuke jonge vrouw

En nu duikt ze opeens op als de nieuwe directeur van Greenpeace Nederland. Toen ik Sylvia een paar weken geleden op het Tropeninstituut tegen het lijf liep, omdat we na elkaar een afspraak met dezelfde persoon hadden, maakte ik nog een grapje: 'Ze hadden bij Greenpeace een leuke jonge vrouw nodig en dan kom je natuurlijk automatisch bij jou terecht.' Ze schoot in de lach, maar hoe meer ik er over nadenk hoe meer ik me verbaas over haar benoeming.

Ook anderen waren verrast. Zo vertelde een bekend gezicht uit de ontwikkelingssamenwerking me: 'Ik had eigenlijk ook willen solliciteren, maar vond dit typisch een baan voor iemand van 35.'

Inhoudelijk gezien kan ik de benoeming van Sylvia Borren wel verklaren. In 2009 werd Kumi Naidoo benoemd tot directeur van Greenpeace International. De Zuid-Afrikaan was meer dan tien jaar secretaris-generaal van Civicus, de wereldalliantie voor burgerparticipatie. Naidoo stond in 2003 aan de wieg van de Wereldalliantie tegen armoede en leidde eveneens de Wereldcampagne voor Klimaatactie (GCCA). Als directeur van OxfamNovib werkte Sylvia nauw samen met Kumi Naidoo. De benoeming van zowel Naidoo als Sylvia Borren laten zien dat Greenpeace een koers wil varen waarin een koppeling wordt gelegd tussen milieubescherming en mondiale solidariteit. Greenpeace niet alleen voor het milieu, maar ook voor mensen in ontwikkelingslanden. En dat is een koers waar ik erg positief tegenover sta.

Jong en rebels

Maar heb je voor deze koers nu per se iemand nodig die de zestig al is gepasseerd en een aantal jaar geleden heel bewust afscheid nam van de ngo-sector omdat ze toe was aan nieuwe uitdagingen? Is hier niet sprake van een Heintje Davids effect?  Sowieso past bij Greenpeace ook wel iets jong en rebels. Ron van Huizen en Hans Guyt waren destijds 31 en 27 toen ze de eerste leiding van Greenpeace vormden en de organisatie groot maakte. Bij Greenpeace past een jonge directeur, dat zit nu eenmaal in het DNA van de organisatie.

Sowieso zijn nieuw bloed en vooral nieuwe gezichten belangrijk om het wereldje dat zich met mondiale gerechtigheid bezighoudt van frisse impulsen te voorzien en ook nieuwe mensen te bereiken. Dat betekent zeker niet dat de rol van mensen als Sylvia Borren is uitgespeeld. Integendeel! Ze kan als een grand dame met moreel gezag haar mening laten horen over vrouwenrechten, ontwikkelingssamenwerking of internationaal milieubeleid. Net zoals Hans Beerends dat doet als het over mondiale solidariteit gaat, of Jan Pronk over globalisering en vluchtelingen. Maar ga niet meer de dagelijkse leiding van een organisatie op je nemen in een tijd dat het voor een nieuwe, en zeer talentvolle en goed opgeleide, generatie steeds lastiger is om door te stromen naar de hogere functies in de sector, omdat de doorstroming klein is en er banen verdwijnen door bezuinigingen.

Als je kijkt naar welke organisaties op dit moment écht aan de weg timmeren, dan zijn dat niet toevallig de organisaties met een relatief jonge directeur. Denk bijvoorbeeld aan Danielle Hirsch (Both Ends), Ronald Gijsbertsen (SOMO), Frank van der Linde (Fairfood) Anna Chojnacka (1procentclub) en Elisabeth van der Steenhoven (Wo=men). Zij pikken nieuwe trends en mogelijkheden uit de maatschappij sneller op. Ik hoop dat het niet (te) lang duurt voordat deze generatie ook de directiestoelen bij

Greenpeace, Hivos, OxfamNovib, ICCO, Cordaid, Plan, etc zal bezetten. En was Jan Pronk ook niet pas 33 toen hij voor het eerst minister voor Ontwikkelingssamenwerking werd? Ook die gok heeft bepaald niet verkeerd uitgepakt.

En om terug te komen op de moraal van dit verhaal. Er is een tijd van komen en van gaan, ook voor Sylvia Borren.

Sent with Reeder

 

Grote filantropen zorgen voor quick fix

Grote filantropen zorgen voor quick fix

Vice Versa - vakblad over ontwikkelingssamenwerking

Het Institute of Social Studies (ISS) in Den Haag organiseert een reeks publieke debatten over de keuzes en uitdagingen in ontwikkelingssamenwerking. Vandaag een verslag van het debat over de betrokkenheid van de private sector in ontwikkelingssamenwerking.

'De grote filantropen', zo omschrijft Dr. Michael Edwards de grote bedrijven die aan ontwikkelingssamenwerking doen. Het bedrijfsleven gaat een steeds grotere rol spelen in ontwikkelingssamenwerking: denk aan de Gates Foundation, de Rockefeller Foundation en de Ford Foundation. De effectiviteit van deze trend wordt echter in twijfel getrokken tijdens het debat. Met het dichten van financiële gaten zorgt het bedrijfsleven enkel voor een quick fix in ontwikkelingshulp. De aanpak ondermijnt de structurele opbouw van de democratie, onder andere die van sociale instituties en ondernemerstalent. Als voormalig directeur van de Ford Foundation en schrijver van het boek 'Small change: Why business will not save the world' presenteert Edwards zichzelf als ervaringsdeskundige.

Solidair winstbejag

Edwards neemt plaats op de spreekstoel en hij steekt energiek van wal. Grote bedrijven die met filantropisch grote bedragen hun steentje proberen bij te dragen aan een betere wereld zorgen voor een overaanbod aan gebruiksvoorwerpen, techniek en ICT op de lokale markt. Daarmee worden de processen verdrukt die anders vanuit de maatschappij zouden ontstaan. Bovendien zijn ze er voornamelijk op uit hun eigen marktpositie te versterken, en zijn ze niet ingebed in de lokale handel. Immers, veel bedrijven starten parallelle leveringssystemen, omdat de bedrijven goederen sneller geleverd willen hebben dan de lokale systemen aankunnen. 'Als de bedrijven echt de wereld willen redden zijn er andere mogelijkheden, zoals het geven van hogere salarissen aan hun arbeiders', aldus Edwards.

Filantropie is volgens hem de gemakkelijkste manier om solidair bezig te zijn: 'De bedrijven hoeven geen dure interne structurele verandering door te voeren. De landen worden afhankelijk van de levering van de goederen. Zo creëren de bedrijven een monopolie op de lokale markt. Tevens worden de hoge filantropische bedragen met hoge winstmarges geïnvesteerd. En niet te vergeten: de bedrijven worden als helden onthaald.'

Edwards gaat met zijn kritiek in tegen de hype om het bedrijfsleven te stimuleren aan ontwikkelingssamenwerking te doen. Deze hype komt voort uit de gedachtegang dat betrokkenheid van het bedrijfsleven een boost geeft aan de lokale economie. Deze mening overheerst ook in de zaal. Het bedrijfsleven moet gezien worden als aanjager van innovatie en een creatieve speler in ontwikkelingssamenwerking. Het publiek bestaat veelal uit mensen uit de NGO-sector, waarvan velen betrokken zijn in samenwerkingsprojecten met het bedrijfsleven in ontwikkelingslanden.

Advocaat van de duivel

Het debat krijgt een interessante wending wanneer prof. Alan Fowler van het ISS de positie van de 'Devil's Advocate' inneemt (de eigenlijke tegenstander was onverwacht verhinderd). Hij keert de redenatie om. Hij beweert dat het handelen van bedrijven in ontwikkelingslanden het licht werpt op het disfunctioneren van de democratische systemen in het land. Daarmee is de betrokkenheid alsnog waardevol omdat dit het debat over de democratisering aanwakkert. Naar zijn mening is de betrokkenheid van de private sector een proces dat dermate jong is dat perfectionering mogelijk moet zijn. De betrokkenheid van bedrijven moeten we daarom niet uit de weg gaan, maar sturen. Bovendien is het geld naar zijn mening meer dan welkom: 'Is het niet beter dat Bill Gates zijn geld aan een goed doel geeft in plaats van zijn hond?' Edwards reageert resoluut: 'En Hitler was zo slecht nog niet.' Hij vindt de 'beter iets dan niets'-redenatie niet geldig.

Initiatieven uit de gemeenschap

Edwards ziet liever dat het geld besteed wordt aan initiatieven die vanuit de gemeenschap ontstaan, waar de gemeenschap tevens zeggenschap over heeft: 'Filantropie is gezond wanneer iedereen kan delen en mee kan doen.' De grote bedrijven zouden moeten investeringen op kleine schaal; investeren in de 'burgerfilantropie', ook wel grassroots initiatieven. Deze hebben de toekomst vindt hij. Indien de grote bedrijven echt belangrijk werk willen doen, steunen ze die grassroots initiatieven.

Bovendien moet het bedrijfsleven de controle overhevelen naar de gemeenschap zodat het geld besteed wordt op een manier die functioneel is voor de lokale context. Het is de vraag hoeveel bedrijven nog aan internationale solidariteit zouden doen wanneer de prikkel wegvalt een nieuwe afzetmarkt te creëren. Er lijken in het debat twee spelers; de NGO sector die de solidariteit beter bewaart, en de private sector die de kennis over ondernemerschap bezit. Nu het aantal samenwerkingsverbanden toeneemt, neemt hopelijk de kennis van ondernemerschap toe in de NGO sector. Want de achterliggende vraag rijst: waarom is het bedrijfsleven degene die in de trend springt van internationaal ondernemerschap? Misschien is het tijd voor de NGO sector om haar capaciteiten op te krikken.

Sent with Reeder

 

the “Right Road” in the fight against Malaria

the "Right Road" in the fight against Malaria

Africa Works

Richard Horton, editor of Lancet, argues in a new essay in The New York Review of Books that the Gates Foundation has chosen "the wrong road" in the fight to reduce, eliminate and perhaps even eradicate the scourge of malaria, which harms the peoples of the sub-Saharan far more than any other region in the world. Horton, himself a physician as well as the leader of a peerless medical journal, skillfully deconstructs the "silver bullet" strategy that Bill and Melinda Gates have directed their foundation (for which I once consulted) to pursue. The limits of pursuing of a vaccine are well known; Horton is only the latest to highlight that controlling the disease depends on the construction of adequate health-care systems in sub-Saharan Africa, not simply the development of effective and affordable vaccines, then delivered in what he calls the "verticalist" manner favored by Gates (which Horton defines as "a top-down effort to parachute in [to Africa] a technology."

The trouble with Horton's argument, while intellectually sound, is that "the right road" is not self-evident. If Africans themselves do not generate an effective health-care system, who should? If outside donors are tasked with funding, managing and even implementing health-care for Africans in Africa (say in the manner of Paul Farmer's bottoms-up approach in Rwanda or the U.S. government's top-down AIDS-treatment programs throughout the region), then the very same problems of sustainability, cost and dependency arise. Horton wants to encourage an alternative — investing in national health systems — when even such investments, when made and coordinate by outsiders, are themselves "silver bullets" whose efficacy can be undermined by the deficits of social trust, political wealth and path-dependent corrupt arrangements with local health specialists that threaten the various existing malaria-specific campaigns, the Gates effort notably. The missing option in the debate over African health care is the Africans themselves. International experts — whether "verticalists" of the Gates sort or "horizontalists" of the Horton/Lancet species — will inevitably be limited by their failure to account for the importance of African self-determination. Why do the well-meaning people in the international community continue to forget that there is no substitute for Africans creating and sustaining good government and moral societies for themselves and by themselves?

In the struggle for African self-mastery, the international community might play a useful role in forging incentives for their own health-care systems to avoid poaching the very African-raised doctors and nurses who work in Birmingham and Cleveland, London and New York, rather in their own countries of origin. That a medical doctor and vaccine crusader have little or nothing to say about complex patterns of migration by health specialists reared Africa is understandable. We are all limited by partial understandings of the world, borne of mission-orientation. Yet both Horton the horizontalist and Gates the verticalist would do well to display a greater appreciaton for the decisive role that Africans will play in the solution to their own systemic problems. And part of that appreciation may be connecting the health-care deficits in Nigeria with the presence of highly capable Nigerian health-providers in London and Detroit.

Sent with Reeder

 

Het gaat steeds beter met Afrika

Het gaat steeds beter met Afrika

Charles Kenny

For those following along in Dutch... this is a piece from Ode Magazine which draws on Getting Better to make the case that Africa is making progress and governments should take some of the credit.  There will be an English version soon...

Sent with Reeder

 

British aid is working wonders in India – don't listen to the sceptics | Natasha Kaplinsky

British aid is working wonders in India – don't listen to the sceptics | Natasha Kaplinsky

Global development news, comment and analysis | guardian.co.uk

Western aid does more harm than good? Tell that to the 500,000 people who were saved from dying from TB in 2007-08

One little boy's face continues to haunt me. I met him on a visit with Save the Children earlier this year to the Sanjay slum in Rajasthan in India. His mother had named him Lucky – a name with something of a hollow ring. He can have been no more than 18 months old.

Lucky had no shoes, few clothes and was living in the kind of place familiarised by Slumdog Millionaire. The Sanjay slum is home to 11,000 people. There, people live in nothing more than dirt piles, children play in raw sewage and, until recently, there was no doctor within a 10-mile radius. I couldn't help comparing Lucky to my own son, but because of where Arlo was born, he was destined for a very different life.

But Lucky's life can, and is, being changed thanks to foreign aid. That is why it is fundamentally wrong to say that western aid is nothing more than a gimmick doing more harm than good. Tell that to the 500,000 people who were saved from dying from TB in 2007-08 thanks to foreign aid; to the four million Africans who have been placed on treatment for Aids since 2002, or the 40 million more children going to school. Those figures don't sound like a gimmick to me – and they hopefully don't sound like a gimmick to the many thousands who donated.

Of course it is right that the money we give should be spent effectively; it hasn't always been in the past. The government's aid review last week said there will be a much more focused approach, looking closely at programmes that have clear results, concentrating on fewer countries and backing the UN agencies that prove they are performing well. In terms of austerity at home, this emphasis on value for money is right. Aid programmes, like other areas of government spending, should be accountable and well-managed, and international development should not be used to further short-term strategic or commercial interests.

But this should not detract from the fact that Britain has a long and proud tradition of helping others. We cannot turn our backs on those who need our help.

For as little as giving up a daily latte or cappuccino we can stop people dying. It is that simple. In India – where, despite advances, there are still more poor people than in the whole of sub-Saharan Africa – a staggering two million children a year will die before their fifth birthday. That is a quarter of the global total. Aid programmes are literally saving lives.

Some argue India no longer needs or deserves British aid because its economy is booming and its government has even announced plans for a space programme. But the economic growth has so far brought very limited benefits to the worst off. Yes, we need to help India to move beyond its current dependence on aid, but to simply slash it would make India's poorest families still poorer and, put bluntly, cost many lives. At present, British aid is doing amazing things – saving children's lives, bringing healthcare and education, and creating the opportunity for economic and social progress.

In the rural town of Tonk, in Rajasthan, I recently met a baby called Desire. She was nine months old. Her mother was queuing to have her precious child vaccinated against diphtheria, polio and TB in a children's health centre. Desire was essentially being injected with a chance to reach her fifth birthday. Without that simple jab, she, like many millions, might be heading for an unbearably early grave.

In the Sanjay slum, once a week a Save the Children mobile clinic – a basic bus kitted out with two doctors, a nurse, a pharmacist and vital drugs – now pulls up and brings the only healthcare that thousands have any access to. It means that mothers, for the first time, can get their children's illnesses treated before it is too late. That bus is funded entirely by foreign aid. Lucky was in that queue. Perhaps his mother had foresight after all when she named him.

• Aid
• India
• Foreign policy
• Tuberculosis

Natasha Kaplinsky

guardian.co.uk © Guardian News & Media Limited 2011 | Use of this content is subject to our Terms & Conditions | More Feeds

Sent with Reeder

 

What In the World is Getting Better? (With Prizes!)

What In the World is Getting Better? (With Prizes!)

Global Development: Views from the Center

By Lawrence MacDonald - Been discouraged about the state of the world recently? (Me, too.) Charles Kenny's new book should be at the top of our reading lists. In Getting Better: Why Global Development Is Succeeding–And How We Can Improve the World Even More, Charles argues that the quality of life–health, education, access to infrastructure, fundamental rights—has progressed at [...]

Sent with Reeder

 

Poor Economics

Poor Economics

Innovations for Poverty Action Blog

A beautiful website was launched today for the new book by Abhijit Banerjee and Esther Duflo. Maps! Graphs! Data!

Sent with Reeder

 

The Effective Philanthropic Investor

The Effective Philanthropic Investor

Tactical Philanthropy

This is a continuation of my exploration of four core approaches to philanthropy.

• The Charitable Giver
• The Philanthropic Investor
• The Strategic Philanthropist
• The Social Entrepreneur

The Philanthropic Investor seeks to invest resources into nonprofit enterprises in order to increase their ability to deliver programmatic execution. It is classic "builder" behavior as defined in George Overholser's Building is Not Buying. The Philanthropic Investor, like a for-profit investor, is primarily focused on the longer term increase and improvement in programmatic execution relative to grant size.

Unlike the Charitable Giver who is looking to buy program execution that delivers a good value, the Philanthropic Investor is interested in how their grant dollars can be put to use to build the nonprofit enterprise. While nonprofit accounting does not recognize "equity" on the balance sheet, Philanthropic Investors are providing equity funding, not revenue to their grantees.

All nonprofits have equity even if it it not recognized by accounting standards. Equity is simply money put in to start the nonprofit (which may be the founder's capital for a very small nonprofit), surplus generated by the nonprofit (any extra money left over from fundraising, fees for service, etc after all expenses are paid) and retained at the end of the year, and any money given to the nonprofit for purposes of growing (as opposed to in exchange for program execution).

When an equity investor in a for-profit or a nonprofit provides equity, their expectation is that the organization can use those funds to grow their organization in such a way that future earnings or social impact will be enhanced. This can be done either by increasing the volume of business (more sales or more program execution) or by increasing the profitability/impact of the existing level of business (ie. reducing internal costs or getting more impact per dollar of program execution).

Importantly, Philanthropic Investors can have varying levels of engagement with the nonprofit. Investors in early stage entities (angle investors/seed funders, venture capitalists/venture philanthropists) often take an active role in shaping the entity in which they've invested. However, the entity "owns" their business plan/theory of change. The investor may shape execution and evolution of the entity, but they are funders of the solution/opportunity rather than creators of the solution/opportunity. For more developed entities, equity investors may be passive investors, providing capital if they think the entity has attractive uses for new capital, but not seeking to shape the entity. In addition to the level of maturation of the entity, the relative size of an equity investor will influence the degree to which they seek to shape the entity. Very large funders will often seek at least to be part of the conversation about the future of the entity, while smaller investors will generally remain passive investors.

Whereas the Charitable Giver's relevant metric is the relative value of program execution compared to grant size, the metric of importance to the Philanthropic Investor is social return on equity. The social return on equity is dependent on the degree to which the nonprofit is able to use the equity invested to expand and/or improve their program execution.

For instance, in the case of the nonprofit tutoring program I mentioned yesterday, the Philanthropic Investor is interested in the degree to which the organization can expand the availability of their tutoring program and/or improve the value of their tutoring services in relationship to the equity provided.

Because nonprofit equity is not accounted for on the nonprofit balance sheet and grants are all booked as revenue, the best guess we can make regarding the social return on equity that a nonprofit is achieving is by assuming their equity is the initial capital provided at startup, plus the cumulative retained surplus since inception.

The challenge facing the nonprofit field is that growing via retained surplus is difficult. Especially during the early stages of growth, most organizations require some sort of external investment of additional equity before they can grow to a level where they are able to self-fund growth out of retained surplus (see page 5 of Building is Not Buying). I believe the lack of understanding around the role of equity in the growth of nonprofits is a primary reason why since 1970 only 144 nonprofits have launched and grown to annual revenues of at least $50 million while in the for-profit field, 46,136 organization have crossed the $50 million revenue hurdle during the same time frame.

Philanthropic Investors provide the equity capital needed to create/build the organizations which can offer the best value propositions to Charitable Givers.

Finally, Philanthropic Investors, like Charitable Givers, no not have a need to be "strategic" in the sense that they do not need to figure out what combination of nonprofit entities they should provide equity capital to in order to maximize impact. Philanthropic Investments are not generally synergistic in that they are focused at the enterprise level rather than at the field level. Philanthropic Investors do not "invest in education" or any other "field". Their investments are being made in specific nonprofit entities.

Of course, a Philanthropic Investor may have a larger strategic goal. But Philanthropic Investors are distinct from the other four approaches in that their relationship with the nonprofit entity is as a supplier of equity capital and their metric of success of social return on equity.

(Note: Clara Miller and George Overholser, both formally of the Nonprofit Finance Fund, deserve all credit regarding the intellectual underpinning of the recognition and role of philanthropic equity. I'm simply describing the Philanthropic Investor approach to philanthropy, which is charged with supplying philanthropic equity.)

Sent with Reeder

 

The Four Core Philanthropy Approaches

The Four Core Philanthropy Approaches

Tactical Philanthropy

In the past, I've written critiques of strategic philanthropy and advanced the idea that an investment approach is more likely to achieve success. But my post yesterday was meant to clear a much lower bar. I'm simply trying to establish a consensus that there exists a legitimate alternative to strategic philanthropy that is distinct in its approach.

My post yesterday was probably the most read post I've written in some time. It raced around Twitter and attracted comments from a number of leaders in the field. It was probably the comment from Paul Brest, president of the Hewlett Foundation and a champion of strategic philanthropy viewed alongside the comment from Paul Shoemaker, a leader of Social Venture Partners, a champion of an investment approach to philanthropy, that best illustrates the deep divide and validates the distinctiveness of the two styles.

Paul Brest: "Sean has it entirely backward…"

Paul Shoemaker: "There is a whole lot about your article that SVP would agree with verbatim, Sean…"

One of the reasons it is so important for us to recognize distinct approaches to philanthropy is because doing so allows us to avoid "debates" that are really only a function of lack of awareness of the different styles. For instance, there has long been a debate about the value of general operating support grants vs restricted grants. But this debate falls away when we recognize the distinction between problem solving strategic philanthropy and an investment approach to philanthropy. The investment style seeks at its core to support the nonprofit enterprise. General operating support is the default choice because it is most useful in supporting the enterprise. But strategic philanthropy seeks to create a solution to a problem on the philanthropist's own terms. The general operating support grant is only preferred if it best advances the strategic philanthropist's solution.

I would argue that there are four core approaches to philanthropy. Each is executing something quite different and recognizing this distinction is critical to their success.

Charitable Giving seeks to buy nonprofit program execution that will accrue to beneficiaries. It is classic "buyer" behavior as defined by George Overholser is Building is Not Buying. The Charitable Giver is concerned primarily with the value of the programmatic execution relative to grant size and cares little about the nonprofit enterprise for its own sake.

Philanthropic Investment seeks to invest resources into nonprofit enterprises in order to increase their ability to deliver programmatic execution. It is classic "builder" behavior as defined in Building is Not Buying. The Philanthropic Investor, like a for-profit investor, is primarily focused on the longer term increase and improvement in programmatic execution relative to grant size.

Strategic Philanthropy seeks to buy nonprofit goods and services in a way that aligns with a theory of change defined by the strategic philanthropist. It too is "buyer" behavior, but the funder is primarily concerned with the degree to which the net result of the programmatic execution across their grantees advances the solution that they believe is most likely to solve the problem they seek to address.

Social Entrepreneurism seeks to directly execute programs that align with a theory of change, defined by themselves. They are the enterprise with which the other approaches engage. They are primarily concerned with the net social impact that is a result of their programs.

The Charitable Giver and Philanthropic Investor both transact with the enterprise, but do not seek to be the agent of change themselves.

The Strategic Philanthropist and the Social Entrepreneur both seek to be the agent of change. The Social Entrepreneur executes programs directly, while the Strategic Philanthropist outsources program execution. But just as a for-profit company that outsources their manufacturing still "owns" the product they offer, the Strategic Philanthropist "owns" their programs despite their outsourcing of execution.

All four approaches are completely valid and indeed required elements of social value creation. Without Charitable Givers, the primary provider of philanthropic revenue to Social Entrepreneurs would be missing. Without Philanthropic Investors, Social Entrepreneurs would have no access to the investment capital they need to grow their enterprises. The Strategic Philanthropist is needed to create multifaceted solutions to complex problems that are beyond the scope of a single enterprise. And the Social Entrepreneur delivers the program execution that is the means of creating social impact.

Now none of this is to say that each person must select one and only one approach. Many Social Entrepreneurs are also Charitable Givers, just as in the for-profit world business owners are also customers of other businesses. A Strategic Philanthropist may make philanthropic investments in Social Entrepreneurs either as an element of their strategic plan or as a separate standalone activity.

The point is not to maintain purity of approach, but to establish a frame of reference. If you are a Charitable Giver, it makes no sense to concern yourself at all with how much the CEO of a nonprofit you are buying program execution from gets paid any more than buyers of coffee from Starbucks give consideration to the salary of Starbucks' CEO. The Charitable Giver should simply consider the value of the program execution relative to grant size and not the organizational attributes of the enterprise.

The Philanthropic Investor on the other hand cares deeply about the organizational attributes of their grantees, because it is the health and growth of the enterprise that they seek to support. The Strategic Philanthropist, like the Charitable Giver, is also transacting as a "buyer". But as an outsourcer of program execution, they must care about the Social Entrepreneur's ability to deliver that execution with fidelity in an ongoing manner.

Now I'm sure my definitions above are flawed. I'm sure I've missed elements of this puzzle or mixed them up. But my hope is that they can begin to delineate the distinctive goals and responsibilities of the various actors that make up the social sector. It is a messy world and no simply model will perfectly depict it. But by having internally consistent frames of reference, we can have a much more robust conversation about how to best practice the philanthropic art because the answer to that question is very, very different for each of the actors I've described.

Sent with Reeder

 

e-Zwich:Biometric Banking from Ghana

e-Zwich:Biometric Banking from Ghana

Timbuktu Chronicles

A world first, in Ghana. Bombastic Element reports on the debut of e-Zwich:

...Keith Breckenridge looks at Ghana's adoption of the world's first biometric banking system--basically a void card enabled by the cardholder's fingerprint--to draw a larger proportion of the population into the banking economy, raise the levels of local capitalization by drawing a much larger portion of the issued money supply into bank accounts, create a national instrument and measure of capital accumulation "in the face of a host of established informal and transnational practices that make a mockery of the post-colonial state's ability to influence and tax the economy." He argues that besides all of implementation road bumps, the scheme might actually succeed.

More here
African Liberty takes a contrarian view they view it as "A Colossal Waste of Resources"

Sent with Reeder