Saturday, February 16, 2013

Baby health crisis in Indonesia as formula companies push products

Global development news, comment and analysis | guardian.co.uk

With poor access to clean water, giving up breastfeeding is a serious health risk in this part of the world - but milk formula companies continue to sign up midwives

To get to the baby immunisation clinic in North Jakarta, the mothers of the slum pick through rubble and muck and the stagnant remains of the January floods. Towers of water-damaged mattresses and mildewed plastic sofas flank the main thoroughfare; it looks like Hell's Ikea. If gastrointestinal disease had its own smell, this would be it.

Fifi, who is 20, lives in a wooden room the size of a bathroom, with her husband and six-month-old daughter, Riska. We met her at the clinic, but only found out later that she wasn't there for jabs, she was there because her daughter was already sick.

She started feeding Riska formula, rather than breastfeeding her, when her daughter was two months old; she was on contraceptives, and thought it was interfering with her milk supply. The midwife agreed, and gave her a free sample of formula milk. Now she spends 400,000 rupiah (about £26) a month on formula, which is half of her husband's monthly salary. She seemed to be a pretty good example of one of the main problems of formula feeding in Indonesia. Even the cheapest brands punch a huge hole in a poor family's budget, and they end up over-diluting it, which leaves the babies malnourished.

'Killing fields'

But at Fifi's home, it became obvious that the sanitation problem towers over this one – 45% of Indonesians have no access to clean water. There are only two places in the capital where anyone can drink from a tap, and that's the American embassy and Jakarta international school. But Fifi can't afford gas to boil water either. She has no kitchen. She has to pay every time she goes to the loo, which is shared between 26 people, and sometimes she cuts a deal with a neighbour where one of them goes to the loo while another has a shower, to save money.

Clean hands, clean utensils, clean bottles, clean anything, it's all a total pipe dream. A paediatrician in a separate Jakartan clinic, Dr Asti Praborini, said: "Selling formula is like the killing fields, in my opinion. The babies will die of diarrhoea and they will die of malnutrition."

Here, all the statements about breastfeeding, which in the developed world are made hyperbolically – how it's the only safe choice for a baby – are true. Indonesia's child mortality rates, at 35 per 1,000, are high anyway, but in the lowest wealth quintile, mortality is nearly five times higher than in the wealthiest.

Some mothers formula feed because they're not eating enough themselves, and don't feel confident that they're producing enough milk. A Save the Children report due out on Monday will give details of breastfeeding rates and child nutrition across the developing world. Wahdini Hakim, senior programme manager, says that persuading mothers to breastfeed is a more effective intervention than efforts to improve sanitation.

But there is a looming influence, far greater than personal choice: that of the formula companies. The World Health Organisation (WHO) has codes on corporate selling of formula that go back to 1981. But this is big business for big companies – two thirds of their growth comes from Asia-Pacific. The Indonesia market is worth $1.1bn (£708m).

This is an example of how it works. Sari Husada, a subsidiary of Danone, has sales reps that build relationships with midwives. Up until 2011, it was purely financial – they would get a village midwife to sign up to a contract, which would involve selling a certain number of boxes of formula per month. Their rewards were pretty small – between 1m(£65) and 3m rupiah a year, depending on the number of deliveries the midwife's practice had, and how much formula they sold. This is in manifest breach of the WHO codes, as well as Indonesian regulations, which expressly ban free samples, as well as direct marketing to healthcare workers or new mothers.

According to Danone, this no longer happens, and has been replaced by a scheme which runs training for midwives. As Usman Tasya, who worked for a subcontractor to whom Sari Husada outsourced its sales, explained: "Basically, what changed was the price. Previously, they were given cash. Post 2012, they were given gifts in kind, once they'd signed a contract."

'Act of beneficence'

Paperwork seen by the Guardian detailing these contracts specifies the change from cash to gifts. Sometimes they'll get a gift, apparently for personal use, like a television or a laptop, but very often, it's something they need for their practice, such as an oxygen canister, a TENS machine or a nebuliser.

The spokesperson for Danone insists that there is no connection between these events – the gifts are just that, an act of beneficence to the midwife, to help her set up her practice, they are unconditional upon the sales of any formula. Asked why that would include a television, he said: "They use them in waiting rooms. To make them places where people would want to go, where they'd feel comfortable going." Asked about why sales reps have a relationship with midwives at all, the spokesman said: "We are permitted to have contacts with healthcare professionals, to tell them what's good about our products. Separate to that, we support midwives in setting up their practices. They're not necessarily separate people. But these are two separate activities."

Formula companies are not allowed to contact new mothers or pregnant women directly and yet, according to Usman, this is rife: "We get details of the mothers who are giving birth, pregnant women, through the midwife." But why would a midwife give out that information? "Midwives, when they get the samples, they really like it. They really like the gimmicks, even the small things. The patient data, they give it to Sari Husada because they think it's part of the programme they've agreed to."

The Guardian has seen a spreadsheet detailing the number of new mothers contacted, the amount of 0-6 months formula sold, and the proportion of their target this represents. Danone commented: "That may still be happening, that's something we need to address."

Sari Husada has legitimate links all the way up the chain. Doctors running seminars for midwives are in its pay. It sponsors professional bodies, conferences and midwifery awards (which are then bestowed by the minister for women's empowerment and the protection of children). The sponsorship element sounds innocuous, and is allowed under Indonesian law; but you can forgive the midwives, who do the grunt work for the company and get the smallest rewards, for thinking that everyone else is doing it, so why shouldn't they?

One young midwife in West Java, who didn't want to be named, insisted she would never sign a formula contract. "Recently, the health officer came to the houses of mothers and found out that some mothers purchased formula from the midwives. They called the midwives all one by one, and questioned them. They are all afraid. Then they were made to sign an agreement with local government that they wouldn't sell it any more. But senior midwives don't like being told what to do." The other midwives in the area disputed this, saying she had to be on a contract; she'd had more education than she could possibly have afforded on her own. Her bachelors degree would have cost her 25m rupiah, which is well over a year's salary.

It may sound counter-intuitive that Indonesia has the strictest breastfeeding law in the world – since 2010, all babies have had to be breastfed exclusively for six months, unless there were compelling medical grounds not to. Anyone hampering this could be fined 100m rupiah or spend a year in prison. But nobody has been jailed for misdemeanours and it is noticeable that only civil charges could be brought against the formula companies, while individuals could face criminal charges.

Nia Umar, who set up the breastfeeding activist group AIMI in 2007, said: "It's absurd that we would regulate something that we would do so naturally. It's like regulating, you, yes, you – you have to eat rice. The formula industry is a stakeholder in the law that tells women to breastfeed."

One of AIMI's more recent successes was to scotch a research project at the Faculty of Medicine at the University of Indonesia that would have taken newborns from the slums and feed them free formula for a year, to see how well they fared.

No provision was made for covering their medical bills if they fell ill. One of the many problems that AIMI had with the study was that there was no transparency about who was funding it – but that bit was rectified when someone accidentally copied them in on the consignment form from FrieslandCampina, a Dutch formula company that is a big seller in Indonesia.

More pressingly, though, the study was unethical in a number of ways, with big questions about using the poor as a testbed for the general population, not to mention generating conditions which are unsafe for a cohort of babies.

Wadhini, from Save the Children, is tactful – but not completely reticent – about the role of corporations: "I guess promoting breastfeeding is important, but behaviour change needs support at every level, the family, the community, the government … especially where we see that formula companies are a competitor to breastfeeding. That's what we are trying to emphasise, it's not merely about the mother and the baby, it's about engaging with the family, the community, the local government, the central government."

However, being a charity, it can't say what many activists think, which is that this is an outrage; public health networks, not hugely well established in this country, are just well established enough to act as capillaries for an industry whose profit motive runs directly counter to the interests of public health.

Inevitably, the story ends back in the slum, where Riska has diarrhoea, a rash and a fever. She's seen the clinic midwives. This story is crying out for a line like: "Riska is fine, for now. The next slum baby might not be so lucky." But none of us knows what will happen. She seemed pretty sick.

Some names have been changed


guardian.co.uk © 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved. | Use of this content is subject to our Terms & Conditions | More Feeds

Sent with Reeder


 (verzonden vanaf tablet)

Confusing loyalty with silence

Seth's Blog

Some organizations demand total fealty, and often that means never questioning those in authority.

Those organizations are ultimately doomed.

Respectfully challenging the status quo, combined with relentlessly iterating new ideas is the hallmark of the vibrant tribe.

Landroof in een vergeten land

Vice Versa

PapSol-2013-3856-1'Feed Indonesia, then feed the world'. Met deze slogan kopen Indonesische bedrijven massaal gronden op in de Indonesische provincie West Papua. De Papua's zelf profiteren er echter niet van en zien hun bossen – ook wel de 'de longen van Azië' genoemd – in rap tempo verdwijnen. Maar wie trekt zich het lot van de Papua's aan? 

25 roepia's per vierkante meter krijgen de bewoners van het West Papuaanse dorp Kaliki voor hun land. Dat is minder dan 0,03 eurocent. Het contract met het bedrijf Medco Group hebben de bewoners nog niet gezien. Maar het schijnt dat de verkoop voor 'onbepaalde tijd' is: de kans dat ze hun land ooit nog terugkrijgen, is daarmee nihil.

Wie het in z'n hoofd krijgt om zich te verzetten, hoeft alleen maar een paar dorpen verder op te kijken. Een kritische vraag van een lokale bewoner over de landdeals werd beantwoord met drie kogels.

Zefnat Kuhubun komt uit Kaliki en is dominee. Tijdens een solidariteitsbijeenkomst, vorige week zaterdag in Amersfoort georganiseerd door de Papua Werkgroep, doet hij zijn verhaal. 'Mensen zeggen: "van de kerk kunnen we niet eten" en verkopen hun land voor weinig geld. De bedrijven beloven hen banen, maar er gebeurt vervolgens niets. Bedrijven zaaien interne verdeeldheid onder de families en stammen en zetten hen tegen elkaar op. De Papua's willen geen ruzie in hun dorp en gaan dan maar akkoord met de verkoop om de vrede te bewaren.'

De motoren die ze van de bedrijven hebben gekocht voor de 14.000 roepia's die het dorp verdiende met de verkoop zijn inmiddels al kapot. 'Ze hebben ons bedrogen', zegt Kuhubun.

MIFEE

Kaliki staat niet op zichzelf. In talloze dorpen in de Papua-provincie Merauke sluiten bedrijven oneerlijke deals met de Papua's, of ze laten de Papua's er zelfs helemaal buiten door de deals direct te sluiten met de Indonesische regering, die graag wil verdienen aan de gronden van Papua. Landroof in West Papua, rijk aan mineralen en olie, bestaat al langer, maar sinds de Indonesische regering het landbouwprogramma MIFEE heeft gestart, is de grootschalige landacquisitie in een stroomversnelling geraakt.

Het MIFEE project werd in 2010 geïnitieerd als antwoord op de voedselcrisis van 2008. Onder de slogan 'Feed Indonesia, then feed the world', wil de regering met het project ervoor zorgen dat Indonesië in haar eigen voedsel- en energievoorziening kan voorzien en het overschot verkoopt aan het buitenland. De gronden zijn bedoeld voor de productie van palmolie en suiker en het verbouwen van rijst. Ook hebben bedrijven het voorzien op Papua's vele bomen voor de productie van biomassa en houtsnippers voor papier. De meeste bedrijven zijn afkomstig uit Indonesië zelf, maar er zijn er ook enkele uit Zuid Korea, China en Singapore.

In totaal zal er zo'n 1,2 miljoen hectare ontgonnen worden. De ecologisch rijke bossen die West Papua bedekken, zullen voor de MIFEE doeleinden moeten worden gekapt. Dat betekent een forse klap voor deze 'longen van Azië', na de Amazone het grootste bos op aarde.

'God gaf ons een paradijs, zeggen we in Papua', vertelt Septer Manufandu, een activist eveneens in Amersfoort aanwezig. Maar de vraag is hoeveel er van dat paradijs overblijft.

Sago

Hoewel Indonesië het MIFEE project als ontwikkelingsprogramma beschouwt, profiteren de Papua's volgens mensenrechtenactivist Soei Liong Liem niet van de rijkdommen. Tijdens de solidariteitsdag in Amersfoort, stelt hij dat het de Indonesische regering vooral te doen is om te verdienen aan de binnenlandse rijkdommen, maar dat de economische ontwikkeling van de lokale bevolking daarbij geen prioriteit is.

Ook aan de slogan 'food security for Indonesia' hebben de Papua's weinig. 'De mensen van Papua eten geen rijst. Zij eten sago en zijn daar heel gelukkig mee' zegt Septer Manufandu. Sago groeit in de bossen en nu hun bomen worden gekapt, wordt het voor de lokale bevolking steeds lastiger om in hun eigen voedselvoorziening voorzien.

De getuigenissen over oneerlijke onteigening groeien met de dag. Bedrijven zijn verplicht de lokale bevolking te consulteren, maar volgens een veel aangehaald rapport van de onafhankelijke organisatie Awas MIFEE! is het track record tot nu toe 'a shocking catalogue of deceit, broken promises and coercion.' Beloofde compensatie is niet uitgekeerd en beloofde banen niet gerealiseerd, of slechts tegen zeer lage lonen. Wateren zijn vergiftigd en bos is gekapt. De lokale bevolking is in sommige dorpen al gedwongen te verhuizen, en in andere gebieden is hun bewegingsvrijheid beperkt. Nu de Papua's er langzamerhand achter komen wat voor drama er zich voltrekt, komen er meer en meer dorpen komen in opstand en  vragen hun land terug, maar ze krijgen doorgaans nul op het rekest.

Act of Free Choice?

Zo is Papua onderdeel geworden van het huidige discourse over voedselzekerheid. De moeilijkheden waarin ze nu verkeren maken echter deel uit van een veel langere geschiedenis van onderdrukking. Een geschiedenis waarin ook Nederland een rol speelde. Als kolonisator beloofde Nederland in de jaren zestig om West Papua onafhankelijkheid te geven, zodra ze waren klaargestoomd om hun eigen bestuur te vormen. Toen voormalig kolonie Indonesië echter onafhankelijk werd, groeide ook de internationale druk dat Nederland gauw West Papua zou afstaan.

West Papua kwam onder interim-bestuur van Indonesië, en in 1969 werd de Act of Free Choice georganiseerd, waarin de Papua's mochten beslissen of ze zelfstandig verder wilden of bij Indonesië wilden horen. Dit referendum, gekenmerkt door intimidatie en fraude door de Indonesische regering, was allesbehalve 'Free' en de weinig verrassende uitslag was dan ook de Papua ingelijfd zou worden bij Indonesië. De Papua's die nog geloofden in de Nederlandse belofte dat het land in 1970 onafhankelijk zou worden, zagen hun droom in rook opgaan.

Sindsdien zijn de Papua's gemarginaliseerd in eigen land. Er zijn vele incidenten waarin Papua's die in opstand komen, worden gedood of gevangen gezet. Journalisten worden uit het land geweerd en ook maatschappelijke organisaties worden de toegang ontzegd, of zeer streng in de gaten gehouden.

Een van de oorzaken voor de marginalisatie van Papua's is de massale immigratie van Indonesiërs naar Papua, waarmee de regering economische ontwikkeling op gang hoop te helpen. Binnen het nieuwe MIFEE project zullen er volgens Septer naar schatting ruim 4 miljoen Indonesiërs worden verkast om in de nieuw bedrijven te gaan werken. 'Er zijn krap 1½ miljoen Papua's in het land. We zijn een minderheid geworden in eigen land.'

Volgens Soei Liong Liem wil de Indonesische regering pas praten over interne autonomie als de economische doelen zijn behaald – maar dan zullen de Papua's misschien nog maar 40 procent van de bevolking uitmaken.

Timmermans

Septer Manufundu vindt dat de internationale gemeenschap moet helpen het probleem op te lossen en ziet een duidelijke taak voor Nederland. Hij vindt dat de Nederlandse regering moet luisteren naar de Papua's en erop aan moet dringen dat Papua zich opent voor buitenlandse observers.

De Nederlandse politiek houdt echter de boot af. In voorzichtige bewoordingen heeft minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans aangegeven dat hij de kwestie zal bespreken 'met respect voor de Indonesiers.' Dat er sprake is van structurele onderdrukking of mensenrechtenschendingen ontkent hij echter.

Pro Papua is een lobby club die sinds 2000 lobbyt voor de belangen van de Papua's. Koen de Jager, bestuurslid van deze organisatie, twijfelt aan de inzet van Timmermans voor de Papua, ondanks Timmermans beloftes om prioriteit te geven aan mensenrechten. 'Als parlementariër heeft hij zich voor wat betreft Papua nooit ingezet. Bij een spoedoverleg in december 2011 gaf hij aan dat hij maar niet begreep waarom het in Papua zo uit de hand was gelopen na het 3e Papuacongres want "het was de afgelopen 5 jaar toch zo rustig geweest in Papua". Ook de PvdA krijgt al bijna 9 jaar een maandelijks rapport over gebeurtenissen in Papua dus hij had beter kunnen weten.'

Desalniettemin is er Volgens De Jager is er sinds 2000, toen Pro Papua  werd opgericht, wel meer politieke aandacht gekomen voor de zaak. De Papua kwestie is nu onder de aandacht van met name de SGP, Christen Unie, SP en PVV en regelmatig worden er Kamervragen over gesteld.

Druk

Wat verwacht Pro Papua dat Timmermans zal doen? De Jager: 'Timmermans zal aan moeten kaarten dat dialoog en toegang voor journalisten wereldwijd behoren tot verworvenheden in een normale democratie. Het aankaarten zal zowel bi- als multilateraal (onder andere via de EU) moeten geschieden om 'druk op de ketel te houden.'

Maar of druk vanuit Nederland echt zal helpen, daar is Soei Liong Liem skeptisch over. Nederland, als oud  koloniaal, hoeft niet op al te veel luisterende oren te rekenen van de Indonesiërs. Daar komt Indonesisch groeiende macht bij. 'De wereld is veranderd. Indonesië is een van de snelst groeiende economieën ter wereld. Ze hebben enorme zelfvertrouwen gekregen en zijn arrogant geworden. Denk je nu echt dat ze daar naar Rutte gaan luisteren? Nederland stelt in hun ogen niets voor.'

De Jager denkt echter dat Indonesië niet helemaal ongevoelig zal zijn. 'Het mag duidelijk zijn dat ook Indonesië zich niet happy voelt als zij negatief in de internationale schijnwerpers komen te staan, dus het aankaarten van problemen binnen de democratische Republik Indonesia heeft zeker zin.'

Aandacht

Behalve Pro Papua, die vooral een politieke missie heeft naar de Nederlandse regering toe, is de organisatie HAPIN actief in Papua op het gebied van ontwikkelingssamenwerking. Een van de manieren waarop HAPIN wil proberen om iets te doen aan de landroof, is het vastleggen van de lokale Adatrechten, waarmee Papua's onderling hun landbezit regelen. Bij gebrek aan officiële eigendomspapieren, hebben de Papua's op die manier in ieder geval iets dat aan kan tonen dat zij het land al van oudsher gebruiken, vertelt Sophie Schreurs van HAPIN. Ook is HAPIN van plan om met behulp van mensenrechtenactivisten de Papua's bewust te maken van hun rechten en de gevolgen van landroof.

Ook WNF en Kerkin Actie zijn actief in West Papua. Daarbij houdt de lijst van Nederlandse ontwikkelingsorganisaties op. Eerdere organisaties zijn met hun activiteiten gestopt, omdat hun werk bemoeilijkt werd door de Indonesische regering die een zeer restrictief beleid voert ten opzichte van ngo's in de provincie.

Het is tekenend voor een kwestie die, buiten een kleine groep diaspora en betrokkenen, die trouw ieder jaar naar de solidariteitsbijeenkomsten komen, vrij weinig aandacht genereert. Ook binnen het thema landroof, nu een hot topic (en waar vandaag een hoorzitting over is georganiseerd in de Tweede Kamer), is West Papua niet een gebied waar men in eerste instantie aan denkt, ondanks de status van 'de tweede long van de wereld' wegens de vele bossen. Volgens Sophie Schreurs verdient de situatie in Papua dan ook de volle aandacht binnen de huidige debatten over landroof, klimaat en mondiale publieke goederen.

Niet ongemerkt

Zefnat Kuhubun en Septer Manufandu hebben hun bezoek in ieder geval niet ongemerkt voorbij laten gaan. Afgelopen woensdag brachten ze een bezoek aan de Tweede Kamer, waar de PVV, CU, SGP, PvdA en VVD de delegatie ontving. Deze partijen hebben naar aanleiding van dit bezoek Kamervragen ingediend bij Timmermans, waarin ze hem vragen of hij op de hoogte is van de landroof in Papua en of hij bereid is aan te dringen op verbetering van de sociaal economische positie van de Papua's en hun eigendomsrechten vast te leggen. Over 14 dagen zal Timmermans naar Indonesië afreizen. 'Uit die rapportage zal moeten blijken of Papua hem na aan het hart ligt', aldus De Jager.

Foto: Septer Manufandu presenteert een powerpoint over de landsituatie in Papua. Links van hem zit Zefnat Kafundu. Door: Chris P. van der Klaauw

 

Sent with Reeder


 (verzonden vanaf tablet)

Sunday, February 10, 2013

What if 60 million people turn to food banks in “rich” countries?

Development Horizons from Lawrence Haddad
Here is a guest post by Ugo Gentilini, who recently published an IDS working paper on the topic of the usage of food banks in high income countries. I think the numbers will surprise you.  Highly recommended. 
By Ugo Gentilini 
How do people cope when they are laid off, family bonds are broken and welfare systems are tight? They often turn to food banks.
Food banks provide food to charities and other grassroots organizations for supporting people in need. As such, they tend to complement institutionalized, government social assistance programs by offering a free hot meal or a set of take-away, pre-packaged foods.
By all accounts, turning to food banks is a growing phenomenon. The BBC broadcasted an insightful documentary on the matter, while a recent article on the The Guardian defined 2012 as "the year of food banks". This is a common trend emerging all across the West (see here, here, here and here).
But does the rise of food banks suggest high stress in societies, or a high level of responsiveness to needs? How many people turn to food banks in "high-income" countries? And what does this imply?
Those questions have motivated a new IDS working paper. According to latest data, almost 60 million people – equal to the entire population of France – are supported yearly by food banks in "rich" countries. This is a highly conservative estimate that represents over 7 percent of the surveyed countries' population.
What does this imply? A number of thoughts sprinkle to mind.
First, by queuing for food handouts, people have made visible an often invisible problem. As such, those services have been an eye-opener for communities around the world. Yet, both governments' safety nets and the food bank system seem overstretched. These dynamics pose serious concerns in terms of possible effects on social fabrics, inequality and stability.
Second, food banks as a whole help millions of people. However, they tend to do so in a fragmented, dispersed and localized manner. Overall, there is a need to better map out, assess and connect the universe of initiatives more robustly and systematically, particularly in Europe. Also, it might be required to strengthen and harmonize definitions, statistics and information systems across countries.
Third, the debate around the most appropriate providers of assistance – whether the state, NGOs, or combinations – is of great importance. Indeed, it is intimately linked to issues around rights, responsibilities and social contracts. However, such debate is no substitute for identifying and addressing the root causes of poverty and marginalization. In other words, food banks provide relief support to people affected by structural drivers of vulnerability – they are an instrument, not an end in themselves.
Fourth, the nature of food assistance in advanced economies differs remarkably from that in developing countries. Being food insecure in Europe officially means skipping "a meal with meat, chicken or fish every second day". In a number of developing countries, food insecurity is life-threatening and food assistance is about survival. However, food banks offer a wealth of practices that could be of interest to an array of contexts.
Let there be no doubt. Food banking is a sensitive and emotional topic. Accessing food banks is a tale of economic breakdown and socio-psychological distress. And the policy debates that it sparks are often rooted in competing views around the role of the state in welfare and development. Given the breath of those issues, the paper's analysis is only scratching the surface. But the emerging scenario seems far more substantial, in terms of both magnitude of the phenomenon and its implications, than generally perceived. This would require elevating food assistance, and poverty more widely, among the top policy issues to be addressed in HICs.
Sent with Reeder


 (verzonden vanaf tablet)

The Greatest Triumph of the Banking Industry

The Big Picture

"The greatest triumph of the banking industry wasn't ATMs or even depositing a check via the camera of your mobile phone. It was convincing Treasury and Justice Department officials that prosecuting bankers for their crimes would destabilize the global economy."

-Barry Ritholtz

 

I have the above quote in a piece by Dan Gross int he Daily Beast this week. The very next line (which did not make it to print) is "It was a license to steal, and its one they have exploited relentlessly."

Dan goes on to add:

"From the beginning of the financial scandal, there has been a noticeable lack of criminal prosecution at the largest institutions. Yes, the Securities and Exchange Commission and the U.S. Attorney for the Southern District of New York have cracked down on insider trading, and have sent scores of people to jail for illicit schemes that may have netted tens or a few hundred million dollars. . . . But that's small change compared with the damage inflicted in the mortgage and LIBOR scandals.

A pretty clear rule of thumb has emerged: if you work at a well-known, large, systematically important financial institution, you may lose your bonus—but not your freedom. Simply put, authorities in the U.K., Switzerland, and the U.S. are not eager or willing to pursue banks to the fullest extent of the law. The trauma of the Lehman Brothers collapse has caused prosecutors around the world to treat banks with kid gloves. And that may be the greatest scandal stemming from the fall of 2008. (Emphasis added)

The full piece is worth a read.

 

 

Source:
Why Do Banks Get Away With Murder?
Dan Gross
Daily Beast, February 7, 2013
http://www.thedailybeast.com/articles/2013/02/07/why-do-banks-get-away-with-murder.html

Sent with Reeder


 (verzonden vanaf tablet)

Op zoek naar binding

Vice Versa

fotograaf: Mark Kohn

Enige tijd geleden verscheen het thinkpiece dat Bas Heijne, essayist, columnist en redacteur bij NRC, in opdracht van Hivos schreef: Development, cooperation, humanism, crisis – where to from here? Het stuk bepleit het belang van debat en roept de lezer op om de humanistische gedachte te herformuleren op een wijze die aansluit bij de steeds veranderende samenleving. Een oproep waar afgelopen maandag gehoor aan werd gegeven tijdens een debat in Utrecht.

Onder de titel Linkse hobby's onder vuur: Begrijpen we het populisme wel goed? heeft Hivos vertegenwoordigers en beoefenaars van de linkse hobby's bijeen geroepen voor een gezamenlijk debat. In de grote zaal van de Universiteit voor Humanistiek staan de stoelen al opgesteld in keurige rijen. Maar, naarmate het tijdstip van aanvang nadert blijkt de belangstelling zo groot te zijn dat er een haastige zoektocht naar meer zitplaatsen wordt gestart. Het onderwerp van dit debat leeft, zo blijkt.

Bas Heijne opent het gesprek met een heldere mededeling: 'Mensen zeggen vaak over mij: "Hij analyseert het wel goed, maar hij geeft geen oplossingen". Nou, dat klopt. Ik zal u hier vanmiddag geen oplossingen bieden, maar ik wil wel het gesprek met u aangaan.'

Smetvrees en bureaucratisering
Er is een verschuiving in de dynamiek van de samenleving zichtbaar. Het draagvlak voor kunst en cultuur, ontwikkelingssamenwerking en milieu, staat plotseling onder druk, kalft af, of blijkt nooit te hebben bestaan. Wanneer we deze ontwikkeling willen stoppen en omkeren, zullen we hem eerst moeten begrijpen. Aan iedere maatschappelijke verandering gaat een verandering in het bewustzijn vooraf. Ik heb in het verleden meermalen te maken gehad met smetvrezige kritiek. Ik zou me te veel inleven in de tegenstander. Maar om tot een gezamenlijke oplossing te komen moet je elkaar eerst leren begrijpen.'

'De reactie die we momenteel zien tegen het humanisme, komt voort uit de bureaucratisering van het naoorlogs humanisme. Ik gebruik de term naoorlogs humanisme als een paraplubegrip voor het feminisme, homo-emancipatie, de anti-racismebeweging etc., ook al weet ik dat niet iedereen het eens is met die definitie. Deze protestbewegingen  verschoven naar het centrum, hun idealen raakten ingebed in de samenleving, en ze kregen de vorm van organisaties. Deze organisaties moesten gaan samenwerken en begonnen hun eigen jargon en exclusieve expertise te ontwikkelen en verloren daardoor het contact met het draagvlak: het humanisme bureaucratiseerde. Men dacht: "Het is zo ingewikkeld, we kunnen het niet uitleggen" en dus werd het niet meer uitgelegd,  terwijl mensen juist nu op zoek zijn naar dat eigene.'

Het humanisme heeft de verbinding verloren met de samenleving. Mensen denken: "Waarom zou ik betalen voor iets waar ik geen deel aan heb, terwijl diegene die het geld uitgeeft ook nog op mij neerkijkt." Om dit draagvlak terug te winnen moet de sociale afstand verkleind worden. Het idealisme moet opnieuw in de samenleving worden ingebed zodat het weer financieel en moreel draagvlak krijgt.'

Subsidiejunkies
Met deze conclusie is het tijd om de panelleden bij het gesprek te betrekken. Moderator Maarten Bouwhuis confronteert hen met de eerste vraag van de middag: moeten wij ons als sector aangesproken voelen? Voor Harry Kunneman, van de Universiteit voor Humanistiek, is deze vraag makkelijk te beantwoorden: 'Jazeker, als kritische humanisten is deze zelfreflectie heel belangrijk. Deze kritiek prikt een vinger in onze wonden. Dat doet pijn, maar misschien moet die vinger er nog wel dieper in geprikt worden. Harde zelfkritiek is een teken van kracht.'

Jet de Ranitz van Kunsten '92 vertegenwoordigd de kunstsector en lijkt meer moeite te hebben met de kritiek die de sector de afgelopen tijd te verduren heeft gekregen. 'De laatste tijd hebben we behoorlijk wat pijnlijke kritiek over ons heen gehad. We zouden subsidiejunkies zijn en aan het overheidsinfuus liggen. Ik realiseer me dat dit een manier van debatteren is waarbij wij als karikatuur worden neergezet, maar het doet wel pijn.'

Voor Ute Seela van Hivos is de vraag lastig te beantwoorden. 'Het paper suggereert dat ontwikkelingssamenwerking grotendeels een daad van ijdelheid is. Dat we het zouden doen om ons goed te voelen over wie we zijn. Ik herken me niet in die vermaande ijdelheid. Dit 'verwijt' heeft bij Hivos dan ook voor een intern debat gezorgd. Een debat waar we het niet over eens werden. Het is echter een feit dat het niet al te best is gesteld met het draagvlak voor ontwikkelingssamenwerking. Daar moeten we niet voor weglopen, maar een oplossing voor zoeken en daarom voel ik mij persoonlijk wel aangesproken.

Zeikerds
Dan gaat de microfoon de zaal in en wordt er gevraagd: 'Waarom richten we ons altijd op de 5-10% zeikerds in plaats van op dat veel grotere, twijfelende, potentiële draagvlak in het middenveld? Wanneer wij ons op de zeikerds richten verliest dit middenveld ook het vertrouwen en sluiten zij zich aan bij die zeurende minderheid en zijn we een stuk verder van huis weg.'

Deze uitspraak zorgt voor veel beroering onder de aanwezigen. Sommigen lijken te denken dat deze groep 'zeikerds' uit een veel groter percentage van de samenleving bestaat. Percentages van 20-50% vliegen door de zaal. Anderen, daarentegen, leggen de schuld bij de sector zelf neer. Volgens hen komt de kritiek óp de sector grotendeels úít de sector. Een derde groep stelt dat er helemaal geen sprake is van recente ontwikkelingen. De onderstroom van ontevredenheid is altijd al aanwezig geweest, maar komt via de nieuwe media op nieuwe wijze tot uiting. Mensen hebben geleerd om hun eigen mening te formuleren en niet klakkeloos aan te nemen wat hen wordt gezegd.

Terug naar de samenleving
Dan wordt er een uitspraak gedaan die tekenend is voor de rest van het debat: 'Het gesprek moet weer terug van de elite naar de samenleving. Er moet weer meer uitleg komen.' Het voorstel dat vanuit de zaal wordt gedaan om woordvoerders aan te stellen, wordt verworpen. Een mede-debater stelt de retorische vraag: 'Moet niet elk lid van de elite nadenken over hoe zij iets moeten uitleggen? Dit wil niet zeggen dat zij het daadwerkelijk moeten uitleggen, maar dat ze hier op zijn minst over nadenken.'

De Ranitz sluit zich hier bij aan en voegt er aan toe: 'Het is goed om jezelf af te vragen: "Wat is mijn plek in de samenleving?" Iedereen moet zijn rol kunnen uitleggen. Een publieke rol vraagt om publieke uitleg.' Dat deze mening niet door alle panelleden wordt gedeeld, blijkt wanneer Kunneman reageert:  'Ik schrik van de hoeveelheid vertrouwen die men hier lijkt te stellen in de waarde van uitleg. Dit gaat uit van het idee: "Wij weten hoe het zit en we leggen het jullie uit." Ik denk dat we daarmee ons eigen gelijk opdringen, zonder dat de ander leren begrijpen.'

De tweede vraag van de middag draait om de vraag: wat begrijpen wij niet aan het populisme? Volgens Heijne gaat het om toenadering.  'Bemiddelaars zijn nodig. Net als je bij De Wereld Draait Door ziet waar jonge wetenschappers een podium krijgen om hun bevindingen uit te leggen. Het is belangrijk dat we die uitleg geven en toenadering zoeken. Waarom?  Mensen zeggen niet:  "Ik ben tegen Europa, het milieu, ontwikkelingssamenwerking, etc.", maar ze zeggen dat diegene die het vertegenwoordigt het verkeerd doet. '

'Stel je voor dat je het ijskoud hebt en een rijke man komt langs en geeft je een warme jas. Dat wil niet zeggen dat je deze man automatisch dankbaar bent, het zou heel goed kunnen dat je woest wordt. Het is allemaal afhankelijk van de houding waarmee de jas gegeven wordt. Geeft hij de jas omdat hij echt om jouw welbevinden geeft, of geeft hij de jas zodat hij zich beter over zichzelf voelt? Dit principe moeten we begrijpen.'

Wij/zij-denken
Hans Alma van de Humanistische Alliantie pleit voor begrip voor 'de populist': 'Een van de problemen met het populisme is ons stereotype beeld van de populist. In het nadenken over grote idealen kan soms dedain zitten tegenover de kleine wereld, terwijl de kleine wereld juist heel empatisch kan zijn. Wanneer we ons alleen maar bezig houden met het uitleggen van onze visie zullen we de ander nooit leren begrijpen. Ik denk dat we heel veel van elkaar kunnen leren. We moeten oppassen voor het wij/zij-denken, dit zorgt voor afstand.'

Met nog een kwartier op de klok wordt de laatste vraag aan de zaal voorgelegd: hoe moet dit dan? De een overweegt de afschaffing van het subsidiestelsel en ziet het als een mooie mogelijkheid om de legitimiteit van de verschillende sectoren te bewijzen, de ander stelt voor dat de populisten en linkse hobbyisten met elkaar het gesprek aangaan over de definitie van waarden.

Goed begin
Volgens Seela zijn twee dingen heel belangrijk: enerzijds dat verkooppraatje dat mensen mobiliseert en betrekt bij onze idealen en anderzijds het dialoog om elkaar beter te leren kennen en begrijpen.

Wanneer Heijne als laatste het woord krijgt lijkt hij tevreden met het debat: 'Het is verfrissend om te zien dat er zo'n open gesprek mogelijk is  en dat men geen defensieve houding heeft of bij voorbaat al met de hakken in het zand gaat staan. Het is belangrijk dat we het debat uit zijn huidige context halen en het weer in de dynamiek van de samenleving inbrengen. We moeten nieuwe betrokkenheid kweken.'

Het is duidelijk dat een proces van verbinding en herstel heel wat voeten in de aarde zal hebben, maar de toon van het debat wijst op bereidwilligheid bij de vertegenwoordigde partijen en dat lijkt een goed begin.

Download het thinkpiece van Bas Heijne hier.

Sent with Reeder


 (verzonden vanaf tablet)