Mobius Motors & Car Manufacturing

Mobius Motors & Car Manufacturing

Timbuktu Chronicles

A welcome addition to the space of vehicle manufacturing, Mobius Motors. NextBillion interviews the founder Joel Jackson, of on the reasons behind starting the company:

Mobius One

...we must re-imagine the car. Mobius simplifies its vehicles by removing expensive technologies such as air conditioning, interior fixtures and even glass windows while still maximizing function with good suspension, handling and storage. We also simplify our production process by integrating off-the-shelf parts within a durable and safe tubular steel frame. The result: low-cost high-functioning modular vehicles built specifically for the needs of developing world consumers. In short, a platform for mobility.

More here

Sent with Reeder

 

"Once Upon a Professor: The Christmas Debate Story"

"Once Upon a Professor: The Christmas Debate Story"

Economist's View

William Easterly:

Once upon a Professor: the Christmas Debate Story, by William Easterly: Once upon a time, four Professors met to agree upon a Christmas Gift Policy. 'Twas fortunate for the world that they met thus, for they were the world's foremost Gift Experts.

Professor A said he already knew what everybody wanted, and wanted to massively increase financing for the International Fund for Christmas and Development, which will come up with a comprehensive plan for all the complementary technical inputs to deliver the correct gifts to all individuals.

Professor B was worried about the lack of child security inside homes, and wanted a G8 rapid response force to intervene and take custody of the children, after which their needs for Christmas gifts will be identified and met.

Professor C called for a randomized trial of the leading 3 types of Christmas gifts, relative to a control group who received no gifts. The results will not be available in time for December 25, so Christmas should be postponed until the results are published in a peer-reviewed journal.

Professor D said that Christmas gifts never gave people what they really wanted, money spent on Christmas gifts was always one hundred percent wasted, and each person should just buy their own Christmas gift for themselves.

The Professors' fierce debate went on and on, deep into the wintry night, whilst the fire burned low.

Meanwhile, unaware of the debate, individuals around the world went ahead and bought gifts for their loved ones based on nothing other than emotions and guesswork.

And everyone was happy, except perhaps the four Professors.

Merry Christmas!

Sent with Reeder

 

Nudges for Development

Nudges for Development

Innovations for Poverty Action Blog

Sadly there was no randomized evaluation, so we can't be sure. But there are good reasons to believe that Malawi's national fertilizer subsidy scheme has been successful in increasing agricultural production.  

One of the main concerns of critics is the sheer cost of the scheme. In Malawi around 9% of all government spending is going on the subsidy.

What if we could get similar results for next to nothing?

That is pretty much what Esther Duflo, Michael Kremer, and Jonathan Robinson found in Kenya. They thought that farmers might be under-investing in fertilizer due to procrastination and impatience rather than the cost. They offered farmers the chance to buy a fertilizer voucher at harvest time when they were flush with cash, for use later on during the next planting season. 

The program was popular and significantly increased fertilizer usage. The effect was actually larger than a 50% fertilizer subsidy.

Can low-cost nudges replace high-cost subsidies?

Sent with Reeder

 

Transparency will make aid work better | Owen Barder

Transparency will make aid work better | Owen Barder

Global development news, comment and analysis | guardian.co.uk

A global standard on sharing information is at the heart of democratising aid – for donors and for recipients

This month the US Agency for International Development said it expects to publish details of its aid programmes in a form accessible to people in developing countries and US taxpayers. The EU Foreign Affairs Council has also agreed that member states will publish details of their aid in an internationally comparable format.

And from next year, the donors who provide at least two-thirds of aid to less developed countries will publish detailed, up-to-date information about aid through the International Aid Transparency Initiative (IATI). The first part of this new global standard was agreed in July. The UK, which, with the UNDP, Sweden and the Netherlands, has played a leading role in this initiative, will have its first data online early next year.

Many other donors and international organisations, including the UNDP, the World Bank and the European Commission, will soon follow. The Foundation Center, which collects and publishes information about the activities of US foundations, also plans to bring its information formats into line with IATI, and a number of big international NGOs are considering how they can do the same.

The public has a right to see how their money is being spent. IATI promises to transform foreign aid: publishing aid data according to a common standard will make it possible for everyone to access the information they need, to share that knowledge and to contribute to it.

Imagine that your country received half its funding from foreign powers and you had no way to find out on what terms your government was accepting it, or how the money was being spent. What kind of democracy would you be living in? The essence of government is allocating resources and executing the budget. But most developing country governments and parliaments don't have the basic information they need to make informed choices about their national budgets.

Here in Ethiopia, the donors between them spend about the same amount as the government raises in taxes. The big difference is that while the government's budget is available to everyone in detail, there is no practical way for parliamentarians, the media or ordinary citizens to get a clear picture of what the donors are doing.

Go to the website of any aid agency and you'll find a cornucopia of information about the good work that it is doing. The problem is that it doesn't publish this information in a usable form. Visibility is not the same as transparency.

Members of the US Congress rightly complain that they cannot get a complete picture of US foreign assistance, which is delivered by 26 government agencies. As Congress has discovered, to get a complete picture of what the US is doing you need up-to-date, comprehensive data from each aid agency in a common format that enables it all to be added up, reconciled and compared. It is very welcome that the US government is putting a system in place to do this.

Now put yourself in the shoes of ministers or parliamentarians in a developing country. They face the same problem as members of Congress, writ large. Aid to their country is channelled through bilateral aid agencies, multilateral organisations and thousands of NGOs. Aid goes from one organisation to another – minus a "haircut" at each stage – before any services are provided to anyone. How can officials or MPs get useful, up-to-date, comprehensive information about all this spending and all these activities? Certainly not by trawling through thousands of separate donor websites.

Transparency of aid is at the heart of making aid work better. In every walk of life, complex systems need a feedback loop if they are to work properly, but that's missing in aid.

When citizens do have access to information, it can transform the way money is spent. World Bank researchers found that from 1991 to 1995 schools in Uganda received an average of only 13% of the central government's intended funding of non-wage expenditures for things like school buildings and books. The variation in grants received by schools was determined by politics rather than by considerations of efficiency or equity. As evidence on the degree of leakage became public knowledge, the Ugandan government enacted a number of changes.

It began publishing monthly transfers of public funds to the districts in newspapers, broadcasting them on radio and requiring schools to post information on inflow of funds. When the research was conducted again in 2003, after the information had been published, the same researchers found that the percentage of central government funding arriving in schools had increased from 13% to 82%.

The idea that public accountability is at the heart of making services work applies as much to developed countries as to developing states. David Cameron recently told British civil servants: "I do not want you and your colleagues to think your role is to guarantee the outcomes we want to see in our public services – or to directly intervene in organisations to try and improve their performance. It's our job – we as politicians, you as civil servants – to create the conditions in which performance will improve, by making sure professionals answer to the public."

Transparency does not, by itself, make aid more accountable or services better. But it is a necessary condition for every part of the internationally agreed agenda for aid effectiveness. All the evidence suggests that aid is effective only when it is used to support the country's own priorities, and that donors should do more to co-ordinate with one another and to use the country's own systems where possible.

It is clear that aid will work better when there is more accountability to the citizens of developing countries. There is no way to tackle any of this without accurate and comprehensive information about what donors are spending.

The shift to a global information standard for aid sounds a rather dull and technocratic change, but a common standard for sharing information unlocks a world of possibility. It will enable the information from multiple aid agencies to be easily used by governments, parliaments and citizens in donor and developing nations.

It democratises aid, removing the monopoly of information and power from governments and aid professionals. It inspires innovation and informs learning. It reduces bureaucracy. It also makes it possible for communities to collaborate, for citizens to hold governments to account and for the beneficiaries of aid to speak for themselves. With a new global standard for sharing information, aid in the information age will look very different from the past.

• Aid

Owen Barder

guardian.co.uk © Guardian News & Media Limited 2010 | Use of this content is subject to our Terms & Conditions | More Feeds

Sent with Reeder

 

Microfinance: Development panacea, or exorbitant, ineffective poverty trap? | Madeleine Bunting

Microfinance: Development panacea, or exorbitant, ineffective poverty trap? | Madeleine Bunting

Global development news, comment and analysis | guardian.co.uk

Microfinance schemes are under fire as a new law looks to regulate the sector in the Indian state of Andhra Pradesh

Microfinance has had a star billing as one of the most popular development policies of the last two decades. But crisis has struck the Indian state of Andhra Pradesh, the hub of the country's multibillion dollar microfinance sector. Events are being followed closely after the state legislature passed a controversial law to regulate microfinance firms.

To critics, the law represents a disastrous politicisation of the microfinance industry, which will effectively authorise mass defaults and could cripple the sector; already, collections of dues has fallen to below 10%.

To backers of the law, it's an attempt to rein back the worst excesses of an industry which, it is claimed, is charging exorbitant interest and is responsible for an increasing number of suicides because of heavy-handed debt collection methods.

Even Muhammad Yunus, a pioneer of microfinance and who won the Nobel Prize for his efforts to help the poor has weighed, in attacking companies for "misusing and abusing" his concept.

A number of senior economic professors at US universities have joined the argument, writing in the Financial Times to defend the reputation of microfinance and criticising the government intervention, which they argue could lead to a collapse of the sector with devastating consequences both for the poor and for the Indian banking system.

They acknowledge that some reform of the sector may be needed – in particular better screening of those seeking loans – but defend the high interest rates (typically well over 20%) as substantially below private moneylenders to the poor, who can charge up to 120%.

Central to the crisis in Andhra Pradesh are institutions such as SKS, which started out as an NGO and transformed itself into a profit-making company that launched on the Mumbai stock exchange. In recent days, SKS's share price has halved as confidence has been shaken.

Microfinance was hailed as a saviour to the poor, bringing financial services such as loans and savings within the reach of very poor communities.

Few ideas in development have had such a dramatic and widespread appeal among donors and across the developing world. It is estimated that there are now something in the region of 650m client accounts at more than 3,000 institutions. The average loan is $250. The vast bulk are in India (where it is estimated that there are about 180 million clients). But microfinance initiatives are spreading rapidly across many countries in Africa.

There have been attempts in recent years to clarify the key principles of microfinance (of which microcredit is one element). A central aim is that it aims to offer financial services, such as savings and small loans, to the poor. Usually, the majority of borrowers are women. Schemes are usually accompanied by strict rules on attendance, repayment and building group trust.

Although, microfinance has won enthusiastic backing, it has also had its critics, who argue that it's a strategy that manages poverty rather than transforming it. Evidence that it reduces poverty is less substantial than one might imagine, given the idea's popularity.

Anecdotal evidence of individual lives helped has played a big part in its appeal to donors. Another criticism sees the insistence that the small loans are only used for new enterprises as unwarranted interference, when often the poor need loans to cover health and educational expenses.

• Economics
• India

Madeleine Bunting

guardian.co.uk © Guardian News & Media Limited 2010 | Use of this content is subject to our Terms & Conditions | More Feeds

Sent with Reeder

 

To give conditionally or unconditionally?

To give conditionally or unconditionally?

Chris Blattman

That is the question:

…we evaluate a unique cash transfer experiment targeted at adolescent girls in Malawi that featured both a conditional (CCT) and an unconditional (UCT) treatment arm. We find that while there was a modest improvement in school enrollment in the UCT arm in comparison to the control group, this increase is only 43% as large as the CCT arm.

The schooling condition, however, proved costly for important non-schooling outcomes: teenage pregnancy and marriage rates were substantially higher in the CCT than the UCT arm.

Our findings suggest that a CCT program for early adolescents that transitions into a UCT for older teenagers would minimize this trade-off by improving schooling outcomes while avoiding the adverse impacts of conditionality on teenage pregnancy and marriage.

A new paper from Sarah Baird, Craig McIntosh, and Berk Ozler.

Sent with Reeder

 

Powerful Ads: Lottery of Life (4 total)

Powerful Ads: Lottery of Life (4 total)

Alice's Posts - My Modern Metropolis

Sometimes it takes powerful imagery like this to make us appreciate our lot in life. Called Lottery of Life, the side-by-side comparisons are for Save the Children, an independent organization about creating lasting change in the lives of children in need. When disaster strikes around the world, Save the Children is there to save lives with food, medical care and education and remains to help communities rebuild through long-term recovery programs.

Advertising Agency: Lowe Brindfors, Sweden
Creative Directors: Villard, Bartholf
Copywriter: Stefan Pagreus
Art Directors: Pelle Lundquist, Emmeli Österdahl
Photographer: Stockfoto
Typographer: Ola Lanteli

The Lottery of Life

Sent with Reeder

 

BrandOutLoud: Eigen branding maakt lokale NGO’s minder afhankelijk

BrandOutLoud: Eigen branding maakt lokale NGO's minder afhankelijk

Vice Versa - vakblad over ontwikkelingssamenwerking

Lokale hulporganisaties leunen vaak te sterk op fondsen vanuit internationale NGO's. De aangekondigde bezuinigingen in Nederland zullen aanleiding zijn om na te gaan denken over de vraag hoe Internationale NGO's met minder geld hun lokale partners kunnen blijven helpen. Non-profit organisatie BrandOutLoud stelt een nieuwe benadering van ontwikkelingshulp voor: lokale hulporganisaties zelfstandiger maken door branding en marketing.

Door: Stéphanie Zimmerman en Judith Madigan (BrandOutLoud)

Dat bezuinigingen ook ruimte kunnen bieden voor positieve verandering, is een geluid dat langzaam terrein begint te winnen in de wereld van ontwikkelingssamenwerking. Ook op viceversaonline is deze discussie gestart door ondermeer Michel Groenenstijn, Marloes Tap en Gaston Schmitz. Directe financiering is een optie, zoals ook decentralisatie onderdeel van een nieuwe benadering kan zijn. Er is lef nodig om inspiratie te halen uit nieuwe hoeken, de controle los te laten, en te leren uit bijvoorbeeld management en marketingtheorieën. Maar verandering is hoe dan ook nodig om duurzame ontwikkeling te garanderen; bezuinigingen of niet.

Zelfstandig draagvlak creëren en fondsen werven

Deels is en blijft financiële steun natuurlijk noodzakelijk. Tegelijkertijd wordt het meer dan ooit duidelijk hoe belangrijk het is dat lokale hulporganisaties zelfstandig in staat zijn draagvlak te creëren en fondsen te werven. Alleen op die manier zullen zij hun goede werk op langer termijn kunnen continueren, los van bezuinigingen in bijvoorbeeld Nederland, om in allerlei opzichten een duurzamere organisatie te worden.

Een eigen stem

De realiteit is echter anders. Terwijl Internationale NGO's vaak gebruik kunnen maken van interne of externe marketingcommunicatie experts, hebben veel lokale hulporganisaties niet die mogelijkheid en ook de kennis niet in huis. Hoe vaak worden ze niet afgespiegeld als 'de projecten van..' of zijn ze alleen te vinden op 'de site van…'? Maar iedere lokale hulporganisatie -hoe klein ook- heeft een eigen verhaal. Dat is hun stem. Hun merkidentiteit.

De vorm van het verhaal is voor BrandOutLoud een bewuste keuze. Geen portretten van zielige schrijnende gevallen, maar een positieve benadering. Waarbij sterk beeldmateriaal centraal staat. Focus ligt op de kracht en de kansen van de mensen die geholpen zijn door de hulporganisatie. Als inspiratiebron voor anderen.

Kennis en 'tools'

Uitgaande van hun verhaal en de kennis die al aanwezig is, ondersteunt BrandOutLoud lokale hulporganisaties met hun branding, marketing en communicatie. In projectperiodes van drie maanden tijd zorgt BrandOutLoud, op locatie en in nauwe samenwerking met de lokale hulporganisatie, voor een op maat gemaakte communicatiestrategie, inclusief merkidentiteit en direct toepasbare communicatie tools.

Overdragen van kennis en direct toepasbare 'tools' zijn hierin de sleutel voor meer duurzame ontwikkelingshulp. Waarbij empowerment van lokale hulporganisaties voorop staat. Een sterke uitstraling en professionele marketingcommunicatie stellen de lokale hulporganisaties in staat om op eigen kracht meer mensen te bereiken, samenwerkingen aan te gaan en hun fondswerving te verspreiden. Er worden niet alleen uitingen ontwikkeld, zoals een website en ander promotiemateriaal, maar de organisatie wordt door  tutorials en clinics ook  bewust van hun eigen identiteit, waarbij ze tegelijkertijd wegwijs worden gemaakt in de inzet van communicatie. Uiteindelijk volgt uiteraard ook een follow-up en evaluatieperiode.

Een voorbeeld

Onlangs heeft BrandOutLoud een project met een lokale organisatie in Cambodja afgerond. In samenwerking met hun financierende partner CBM CEARO in Bangkok ontwikkelde BrandOutloud hun branding, design en communicatie. Met als doel dat deze lokale hulporganisatie zich sterker kan profileren en op eigen kracht internationale donors en donateurs kan aanspreken. De organisatie heeft nu de mogelijkheid om zich zelfstandig en trots te promoten, door een professioneel imago en de juiste tailor-made communicatiemiddelen,  waaronder een website en krachtig beeldmateriaal. CBM ziet branding van lokale partners als investering voor meer financiële duurzaamheid. Een sterke profilering en branding van een lokale partner zorgt er immers voor dat zij hun doelen kunnen bereiken, en daarmee indirect die van CBM zelf. De samenwerking tussen CBM en BrandOutLoud wordt daarom in de toekomst voortgezet, zodat ook andere projecten geprofessionaliseerd kunnen worden.

Kansen

BrandOutLoud kiest voor een positieve benadering. En gaat uit van kansen en eigen kracht. Ontwikkelingssamenwerking is toe aan verandering. Het wordt tijd dat lokale hulporganisaties hun stem kunnen laten horen. Door ze los te laten en te verzelfstandigen. Immers 'if nothing ever changed, there'd be no butterflies'.

Kijk voor meer informatie op: www.brandoutloud.org

Sent with Reeder

 

Marc Wesseling (Mango Capital): ‘Ontwikkelingslanden hebben baat bij de traditionele ontwikkelingshulp’

Marc Wesseling (Mango Capital): 'Ontwikkelingslanden hebben baat bij de traditionele ontwikkelingshulp'

Vice Versa - vakblad over ontwikkelingssamenwerking

Marc Wesseling heeft gewoond in Oeganda, Tanzania, Kongo, Libië en Kenia en is sinds 2006 directeur van het Mango Capital. Dit beleggingsfonds richt zich op Afrika en het Midden Oosten. Wesseling is uiteraard voorstander van het nieuwe beleid van investeren in het bedrijfsleven van ontwikkelingslanden. Toch benadrukt hij ook juist het belang van het behouden van traditionele ontwikkelingshulp.

De bedrijven waarin Mango Capital investeert zijn allemaal beursgenoteerde bedrijven. Op de vraag om wat voor een soort bedrijven het gaat, spreekt Wesseling uit dat het niet alleen gaat om lokale gerunde bedrijven maar vooral ook om diverse westerse multinationals die in de gebieden gevestigd zijn. Dat het investeren in grote multinationals zal leiden tot scheve machtsverhouding en daar uit voortkomende uitbuitingstaferelen, ontkent Marc Wesseling.

De kwaliteit wordt door het beleggingsfonds dan ook niet alleen gewaarborgd in beleggingstechnische termen: 'Wij hebben als Mango Capital de UN-principles for Responsible Investing (UN PRI) ondertekend.' Deze opgestelde regels van de Verenigde Naties houden in dat er niet wordt belegd in aandelen van ondernemingen die verdacht worden van ongewenste activiteiten op het gebied van mensenrechten, arbeidsrecht, milieu en corruptie. 'Wij geloven hierin. Je kunt zaken met elkaar doen maar wel met gelijke standaarden. Misstanden controleren we voor zover wij dat als beleggingsfonds kunnen waarnemen,' aldus Marc Wesseling.

Investeren in Afrika

De directeur van het Mango Capital is het 'ongelofelijk' eens met het nieuw uitgestippelde beleid van staatssecretaris Ben Knapen. 'Afrika is verder dan mensen denken en heeft behoefte aan de ontwikkeling van hun markten. Ik vind het bovendien een veel gezondere manier om met Afrika om te gaan. Met investeren is er minder kans dat er geld achterover wordt gedrukt. Een belegger houdt het bedrijf waarin hij investeert namelijk goed in de gaten.'

Dat de perceptie van investeren in Afrika minder rooskleurig is betreurt Wesseling. Afrika kent naar zijn zeggen juist een heel erg goed beleggingsklimaat. ' Rusland is minder gevreesd terwijl het gevreesde 'enge' Afrika een veel beter beleggingsklimaat heeft. Afrika is nog veel onschuldiger. Zo zul je daar bijvoorbeeld nog geen doortrapte accounting tegenkomen.'

'Trickle Down'  

Marc Wesseling vindt ontwikkelingshulp in zijn huidige vorm vaak te vrijblijvend. Beter zou het volgens hem zijn om 'de Afrikanen' te laten betalen voor het werk dat er wordt verricht en de middelen die worden versterkt. 'Dit is niet hoe de wereld in het echt werkt. We zouden het moeten aanpakken zoals ook de Chinezen dit doen. Ik weet dat dit een heet hangijzer is, maar ik vind het een goed voorbeeld van hoe het ook kan. Als China een snelweg aanlegt dan wordt dit door Chinese werknemers gedaan. Zo zijn ook er geen lokale handen die leiden tot verduistering. 

De Chinese infrastructuurprojecten zouden volgens Wesseling ook een goede investering voor Nederland zijn. Hoe de allerarmsten in ontwikkelingslanden hier dan baat bij zouden hebben, beantwoordt hij met de veel omstreden 'Trickle Down' theorie: 'De lokale bevolking heeft in het begin natuurlijk niets aan een snelweg, maar ik denk dat het met infrastructuur net zo zal gaan als met de mobiele telefonie. In het begin wordt er vooral door expats gebruik van gemaakt, maar uiteindelijk wordt het voor meer en meer mensen toegankelijk en biedt het vele mogelijkheden. Het Trickle Down effect bestaat in deze landen wel degelijk.'

Politiek klimaat

Wel moet er volgens de directeur nog wel heel snel iets veranderen aan de aanpak van 'schurken' voordat Afrika zich écht zal ontwikkelen. 'Het voornaamste probleem in Afrika is slecht politiek leiderschap. We moeten niet uit koloniale schuldgevoelens terughoudend zijn. Slechte schurkerige politieke leiders zijn hét drama van Afrika en dit gaat maar door. Nu ook weer in Ivoorkust. Bij de verkiezingen heeft de zittende president Gbagbo zeer waarschijnlijk onterecht de overwinning geclaimd, maar er gebeurt niets. Dit zorgt voor veel onrust in een land en schrikt investeerders bovendien af.'

Toch is er een lichtpuntje. Volgens de directeur van Mango Capital zal ook de ontwikkeling van de economische sector een bijdrage leveren aan het tegengaan van slecht politiek leiderschap in ontwikkelingslanden. 'Rwanda kent naast slecht politiek leiderschap ook een goede zakenwereld. De economische ontwikkeling zal hier uiteindelijk ook leiden tot een groeiende middenklasse. Met deze groeiende middenklasse zal er meer en meer belasting worden afgedragen, ontstaat er mondigheid en kan er ook meer politieke druk worden uitgeoefend.'

Traditionele ontwikkelingssamenwerking

Ondanks dat de directeur van het beleggingsfonds pleit voor het investeren in de economische sector van ontwikkelingslanden denkt hij dat bedrijven zich niet moeten bemoeien met de ontwikkeling van de sociale sectoren. Deze taak zou hij overlaten aan NGO's. Daarbij moeten zij zich volgens hem wel meer gaan focussen. Focussen op, het in Knapen's beleid veel genoemde, 'hetgeen waar wij in goed zijn'. Wel ziet Marc Wesseling onze kracht juist daar waar Ben Knapen hem miste. 'We moeten investeren in onderwijs,' aldus Marc Wesseling.

'Onderwijs is in veel landen een zwak punt, maar van belang voor de economische sector. Het vormgeven ervan is lastig en zou niet de taak van het bedrijfsleven moeten worden. De ontwikkeling van de sociale sectoren moet juist via traditionele ontwikkelingshulp. Onderwijs is één van de niches waar ontwikkelingshulp nog steeds het meest effectief is,' pleit Wesseling. Daarbij zouden NGO's zich volgens hem moeten richten op concrete projecten zoals het bouwen van scholen.

Volgens Marc Wesseling is er niet direct een rol voor NGO's weggelegd als mediator tussen bedrijven en ontwikkelingslanden, iets dat Michel Groenenstijn eerder in deze discussie betoogde. Hoe kan ontwikkelingssamenwerking dan wel samengaan met het bedrijfsleven? 'Ben Knapen kan de gelden voor OS beleggen in ons fonds. Zo worden kapitalen verder ontwikkeld en wordt er rendement behaald. Deze rendementen kunnen dan weer worden geïnvesteerd in onderwijs. Zo vind ik dat de Financieringsmaatschappij voor Ontwikkelingslanden (FMO) goed werk doet. Ben Knapen zou, met het oog op het nieuwe beleid, juist bij dit soort organisaties het budget moeten verhogen. Zij lopen voorop en pakken die projecten aan waar anderen dit nog niet durven.'

Sent with Reeder

 

Jack van Ham: ‘Flinkheid tolereert weinig tegenspraak’

Jack van Ham: 'Flinkheid tolereert weinig tegenspraak'

Vice Versa - vakblad over ontwikkelingssamenwerking

Na 40 jaar samenwerking met de overheid hebben ontwikkelingsorganisaties er recht op dat ze veranderingen op een fatsoenlijke manier kunnen invoeren. Dat stukje beschaving moet toch overeind te houden zijn, betoogt scheidend ICCO-topman Jack van Ham. Het is volgens hem tijd voor een ferme tegenreactie van het totale maatschappelijke middenveld en de oppositiepartijen in de Tweede Kamer. 'Ik weet het, linkse mensen zijn over het algemeen niet zulke sterke verliezers, maar het misstaat niemand nog een graadje van deugdelijkheid en fatsoen over te houden.'

Door:  Jack van Ham

Voor ontwikkelingssamenwerking lijkt met de Kamerstemmingen de teerling geworpen. De rook trekt langzaam op en we zien de contouren van het 'nieuwe beleid' geleidelijk vorm krijgen. Procentueel lijkt de inspanning van Nederland 'gered' van de oorspronkelijke nul en halveringsoptie van respectievelijk PVV en VVD, hoewel nog moet worden afgewacht hoe 'vervuild' dit budget er uiteindelijk uit komt te zien. Economische bedrijvigheid en bedrijven (liefst actief in water en of landbouw), gepaard aan gezond eigenbelang en focus worden de centrale thema's in het Nederlandse ontwikkelingsbeleid van de nabije toekomst.

Thema's in het eerder dit jaar verschenen WRR rapport 'Minder pretentie en meer ambitie' lijken, selectief weliswaar, één op één en zonder parlementaire discussie, in het beleid van de staatsecretaris voor ontwikkelingssamenwerking (voormalig WRR medewerker) te zijn opgenomen.

Weinig handen op elkaar

Voor een ander advies uit dat rapport 'een belangrijke rol voor het maatschappelijk middenveld als constructieve tegenkracht van regeringen' lijkt, buiten een verwijzing hiernaar in de beleidsbrief van de staatssecretaris, in dit kabinet weinig handen op elkaar te krijgen. De bijdrage aan dit werk wordt in luttele maanden teruggebracht van 565 miljoen euro in 2010 naar 385 miljoen in 2011. De facto (80%) opgebracht door een disproportionele korting op de drie grootste ontwikkelingsorganisaties in Nederland.

Het moet worden gezegd dat deze 'trend', het terugbrengen van invloed van het maatschappelijk middenveld en met name de grotere organisaties, al is ingezet door vorige ministers. De laatste minister van ontwikkelingssamenwerking, Bert Koenders, heeft met zijn kritiek op 'de ontwikkelingsindustrie', waarmee hij gezien zijn beleid voornamelijk het maatschappelijk middenveld duidde en zijn MFS 2 procedure, de laatste voorzet en door de huidige staatssecretaris niet te missen kans op scoren gegeven.

Het wellicht niet bedoelde bijeffect is dat een groot deel van het maatschappelijk veld in Nederland drastisch moet reorganiseren, of met veel kosten gepaard gaande transities moet realiseren. Al met al zal er van 'constructieve tegenkracht' de komende periode zeker minder terecht komen. En ik waag het maar te zeggen dat dit 'bijeffect' het huidige kabinet niet onwelgevallig zal zijn. Zij onderscheiden zich door 'snelle soms ongefundeerde actie en flinkheid.' Het is uit met het gepolder en tegenspraak.

Tegenkrachten ruiken kans

Inmiddels ruiken tegenkrachten hun kans. Op het veelgeroemde en 'democratie steunende' internet verschijnen vloekende en tierende medelanders die de uit de heup schietende journalisten van 'rechtse media' bijstaan in hun strooptocht tegen ontwikkelingssamenwerking.

Zonder verifieerbare bronnen of bewijs worden organisaties en medewerkers weggezet als Israël-haters, asielsmokkelaars of graaiende, complotterende feestvierende ultra linkse (omroep)medewerkers (Wereldomroep) . Verontwaardigde politici van PVV en VVD, ridders van het vrije ongecensureerde woord, roepen in de Telegraaf en Elsevier hel en verdoemenis over deze organisaties uit en eisen vergaande en acute maatregelen van de respectievelijke ministers.

Ik weet het, linkse mensen zijn over het algemeen niet zulke sterke verliezers, maar het misstaat niemand nog een graadje van deugdelijkheid en fatsoen over te houden.

Een paar opmerkingen en vragen over het huidige beleid en toewijzing van middelen:

Economie als speerpunt

Dat (naar ik hoop duurzame en faire) economische activiteit en specialisatie in het middelpunt van het beleid komt te staan, kan zeer goed worden verdedigd. Zonder economische activiteit geen armoedevermindering of noodzakelijke collectieve voorzieningen.

Eerder heb ik op deze site al betoogd dat de afgelopen jaren veel van de inspanningen van de 'traditionele' organisaties naar faire en duurzame economie zijn verlegd. Samen met dat deel van het bedrijfsleven dat deze principes onderschrijft zijn we met behulp van het zeer uitgebreide netwerk van organisaties ( en ook het Initiatief Duurzame Handel) in ontwikkelingslanden op weg gegaan en met resultaat, voornamelijk voor kleinere producenten en boeren in ontwikkelingslanden.

Hierbij is wel steeds de vraag uit ontwikkelingslanden centraal geweest. Niet de vraag (of gedwongen aanbod) of zij nog wat met Nederlandse landbouw of water wensten. Dat deze traditionele en andere organisaties ook oog zijn blijven houden voor mensenrechten, ecologie, educatie en gezondheid is niet meer of minder dan logisch. Hoe zou je anders duurzaam en fair kunnen ondernemen?

Een goede verdeling van taken is daarbij van essentieel belang. Overheden (universiteiten) helpen overheden met juridische en politiek administratieve systemen, NGO's helpen met educatie en gezondheid en volgen constructief kritisch overheden en bedrijven op fatsoenlijk bestuur (mensenrechten en ecologie) en voorkomen van corruptie, ondernemers ondernemen Fair en Duurzaam en zoeken niet voortdurend het laagste punt op van arbeids- energie en grondstofkosten.

Het huidige richtinggevende beleid op economische ontwikkeling geeft, in tegenstelling tot wat gevraagd wordt van maatschappelijke organisaties, weinig zekerheid. Met welke bedrijven kan worden samengewerkt, wat moeten zij als tegenprestatie leveren, hoe transparant moeten zij zijn, hoe rapporteren zij op resultaat en impact, wat wordt van hen verwacht op het gebied van mensenrechten, belastingafdrachten en milieu?

De centrale vraag is echter of (sterkere) bedrijven, naast FMO, reguliere banken en niet te vergeten de eigen middelen, overheidsgeld zouden moeten gebruiken voor werk in ontwikkelingslanden? Al eerder heb ik, op grond van door de EU verstrekte informatie, aangegeven dat internationaal opererende bedrijven 150 tot 200 miljard belastingafdrachten onthouden aan de ontwikkelingslanden waarin zij actief zijn. Een extra inspanning van overheden om hun collega's in ontwikkelingslanden actief bij te staan bij correcte belastinginning (immers 2x zoveel als het huidige wereldwijde budget voor ontwikkelingssamenwerking) en aanpak van corruptie, lijkt toch meer in de rede? Dan kunnen zij echt op eigen kompas en zelfredzaamheid varen.

Maatschappelijk middenveld en MFS 2

Veel van de mediabelangstelling voor ontwikkelingssamenwerking richt zich op het zogenoemde particuliere kanaal. Een duiding voor het collectief van organisaties dat zich met een mix van overheids- en maatschappelijke middelen, naast economische ontwikkeling, bezighoudt met zowel lobby, de sociale kant van ontwikkelingswerk en versterking van capaciteit van maatschappelijke organisaties in ontwikkelingslanden.

In het betoog op deze site van René Grotenhuis, dat ik voor een belangrijk deel onderschrijf en dus niet ga herhalen, is te lezen dat voor verandering in samenlevingen, maatschappelijke organisaties hard nodig zijn. Met alle gebreken die ook dat fenomeen toont, is Nederland altijd een overtuigd voorloper op dit gedachtegoed geweest. Aan veel van de voorzieningen of ontwikkelingen in Nederland, liggen maatschappelijke veranderingen en voorzieningen ten grondslag. Toegankelijk onderwijs, vakbonden, kinderopvang, emancipatie, welzijn, milieubeleid etc. ect. vinden hun oorsprong in particulier/maatschappelijk  initiatief. Vaak in (constructieve) strijd met machtsdragers en/of regeringen.

Dat systeem heeft (tot voor kort?) geleid tot evenwichtige maatschappelijke verhoudingen waarin ondernemerschap, individuele en collectieve rijkdom maatschappelijk draag- en aanvaard-baar waren. Het is niet uit de lucht komen vallen dat Nederland, ondanks het feit dat het momenteel bestuurd lijkt te worden alsof we aan de rand van de afgrond staan, een positie in de wereld eredivisie bekleedt op vele terreinen. Dat systeem is mede tot stand gekomen door het genoemde evenwicht van overheid en maatschappelijke organisaties.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat in het ontwikkelingsbeleid van de afgelopen decennia, dit goede Nederlandse product mede werd gefinancierd door de overheid. Het hielp via Nederlandse organisaties, organisaties in ontwikkelingslanden te versterken om deze rol te kunnen spelen. Hoewel over de snelheid van resultaten verschil van opvatting is, kan worden vastgesteld dat op vele terreinen de invloed van maatschappelijke organisaties zich heeft doen gelden.

In educatie en gezondheidszorg en emancipatie zijn in verhouding tot de geïnvesteerde gelden, goede resultaten geboekt. In Brazilië en Zuid Afrika en recent in Guatemala met de benoeming van een nieuwe, uit een NGO afkomstige, hoofdaanklager om maar eens drie voorbeelden te noemen was het de aantoonbare invloed van maatschappelijke organisaties die tot omvangrijke veranderingen hebben geleid en kunnen leiden.

De afgelopen 10 jaar wordt een grotere betekenis toebedeeld aan overheidsinterventie. Het positief denken over de rol van maatschappelijke organisaties is in Nederland afgenomen. Armoedebestrijding en uitsluiting lijkt beter op te lossen met concrete economische interventies en overheidsingrijpen. Los van het feit dat niet anders dan kan worden vastgesteld dat ook dit niet tot de gewenste resultaten heeft geleid, is het de vraag of wij niet slachtoffer dreigen te worden van onze wens tot snelheid het 'probleem' armoede en rechtvaardigheid op te lossen en de traagheid die we aan de dag leggen om de werkelijke veranderingen die nodig zijn (eerlijke handel, beheer en prijs over grondstoffen en energie, mensenrechten, educatie ) in te voeren.

Met het laatste MFS is een gang gezet naar minder overheidssteun en disproportionele bezuinigingen op maatschappelijke organisaties waar deze organisaties al het kleinste deel van het totale geld aan Nederlands ontwikkelingsgeld (ong. 15%) ontvangen. Gezien de geschiedenis en de beleidsbrief van de staatssecretaris is dit een wat merkwaardige keuze, in het licht van de politieke verhoudingen een voor mij moeilijk verteerbare maar logische keuze.

Flinkheid (zie de reacties van VVD en PVV) bestrijdt tegenkracht, het faciliteert het niet. Maar zelfs als er ingrijpend veranderd moet worden, en ik ben nog maar weinig organisaties tegengekomen die dat niet hebben ingezet (samenwerking bedrijfsleven, meer maatschappelijke bijdragen uit middenklassen in ontwikkelingslanden zelf, onderlinge samenwerking etc. ) hebben zij er na 40 jaar constructieve en positief kritische samenwerking met de overheid recht op deze veranderingen op een fatsoenlijke wijze te kunnen invoeren. Dat stukje beschaving moet toch overeind te houden zijn? Het is tijd voor een ferme tegenreactie van het totale maatschappelijk veld en niet regerende politieke partijen.

Sent with Reeder

 

The Charitable Deduction

The Charitable Deduction

Greg Mankiw's Blog

Richard Thaler takes on the tax deduction for charitable giving.  He suggests that there is little reason for it and that a refundable tax credit would be more justified.

I think there is a bit more logic to current policy than Thaler does.  Suppose you believe, as I do, that consumption is a better tax base than is income.  Then, starting with a measurement of income, it makes sense to allow deductions for "non-consumed income"--specifically, saving such as IRA and 401k contributions and charitable giving.

Some may argue that giving to charity is itself a form of consumption.  After all, the person who gives is doing so voluntarily, so there must be some utility to the giver.  Perhaps, but there seems something fundmentally different about consumption in the form of charitable giving and consumption in the form of large homes and fast cars.  But maybe that is the puritan, rather than the economist, inside me speaking.

Sent with Reeder

 

ICC accuses six Kenyans of crimes against humanity during 2007 violence

ICC accuses six Kenyans of crimes against humanity during 2007 violence

Global development news, comment and analysis | guardian.co.uk

• Deputy prime minister is among suspects named
• More than 1,000 died in ethnic attacks and riots

Six of Kenya's most powerful men, including the son of founding president Jomo Kenyatta, two cabinet ministers, the head of the civil service and a former police chief, have been formally accused by the international criminal court of committing "massive crimes" during the 2007 election crisis.

Uhuru Kenyatta, the current deputy prime minister and finance minister, was the highest-profile of six suspects for whom indictments were sought by prosecutors in The Hague today. In a case that strikes at the very heart of the government, he was accused of murder, rape, deportation and persecution, together with Francis Muthaura – a close aide and gatekeeper of the president, Mwai Kibaki – and the former police chief Hussein Ali.

A second case, featuring similar charges, targets the opposition politicians William Ruto – a powerful cabinet minister currently under suspension – and the industrialisation minister Henry Kosgey, as well as the radio presenter Joshua arap Sang. They stand accused of planning and inciting ethnic violence in the Rift Valley province, where the worst attacks took place. All six men deny the charges and have vowed to clear their names.

Kenyatta, whose family is one of Kenya's richest, said he was willing to appear before the court voluntarily.

"My conscience is clear, has been clear and will always be clear," he said in a statement. "I have committed no crime."

At least 1,133 people were killed in the weeks after Kibaki's questionable poll win, either in ethnic attacks and reprisals, or by police during protests and riots. Hundreds of thousands more were forced to flee their homes. As part of a peace deal to end the strife, a commission of inquiry instructed the government to establish a special tribunal to try the main perpetrators. It failed to do so, extending the impunity for Kenya's elite that has existed since independence, including those involved in ethnic violence around previous elections, and prompting the ICC to step in.

Before presenting his cases to judges in the pretrial chamber, who will rule early next year on whether the evidence merits the request for summonses, the prosecutor, Luis Moreno-Ocampo, accused the suspects of "crimes against humanity as a whole". "By breaking the cycle of impunity for massive crimes, victims and their families can have justice," he said.

This is the first time the ICC has pursued a case involving political violence rather than rebellion or counterinsurgency campaigns, and it is hoped that it will discourage electoral chaos elsewhere in the world.

The decision to pursue suspects on both sides of the coalition government has lowered the risk of violence by their supporters, though police remain on high alert. Reacting to the announcement, which has caused panic in the government in recent days, Kibaki said he hoped the ICC process "will meet our expectations as a nation". But he indicated that the suspects who are in government would not lose their jobs for now.

"Calls for action to be taken against them are therefore prejudicial, pre-emptive and against the rules of natural justice," he said.

The first case raises serious questions over Kibaki's own role in the crisis. Besides heading the civil service, and acting as secretary to the cabinet and chairman of the national security advisory committee, Muthaura is extremely close to the president. He was handpicked for his role by Kibaki, as was Ali, the police commissioner during the violence. Both stand accused of authorising police to use "excessive force" – 405 people were killed by security forces during the crisis.

They are also alleged to have instructed the police to allow a Kikuyu criminal gang to carry out reprisal attacks against ethnic groups perceived to support the opposition. In Moreno-Ocampo's submission, Kenyatta, also a close ally of Kibaki's, is described as the "focal point between the PNU" – the president's party – "and the criminal organisation the Mungiki" and is alleged to have given gang leaders logistical and financial support.

Muthaura described the allegations against him as "manifest nonsense" but said he would appear in The Hague if called. Ali, who was transferred from the police to the postal service last year, insisted he had acted "professionally, diligently" and lawfully.

The prosecution submission in the other case rejects the longstanding claim by members of the opposition Orange Democratic Movement, which is headed by the 2007 election challenger and current prime minister, Raila Odinga, that all the violence after the poll was spontaneous. It accuses Ruto and Kosgey of planning criminal attacks on Kikuyus and other ethnic groups perceived to support Kibaki as far back as December 2006 – a full year before the poll – and of assembling a network of thousands of Kalenjin men to carry out co-ordinated raids once the election results were released.

Sang, a radio presenter with the Kalenjin-language station Kass FM, is alleged to have used his show "to collect supporters and provide signals to members of the plan on when and where to attack".

All three men proclaimed their innocence today but said they would co-operate with the ICC.

A survey published today showed that 85% of Kenyans – among them many victims and survivors of attacks – supported the court's action.

"I have been hoping for a long time this would happen," said Pastor Stephen Mburu, 46, who narrowly escaped when his church near Eldoret was burned to the ground by a mob of Kalenjin men, killing up to 35 Kikuyus, mostly women and children. "This case can stop these things occurring again in the future."

• Kenya
• International criminal court
• International criminal justice

Xan Rice

guardian.co.uk © Guardian News & Media Limited 2010 | Use of this content is subject to our Terms & Conditions | More Feeds

Sent with Reeder

 

The Effects of WikiLeaks on Those Who Work at the State Department

The Effects of WikiLeaks on Those Who Work at the State Department

Opinio Juris

by Samuel Witten

Samuel Witten is counsel at the law firm Arnold & Porter LLP. He worked at the State Department for 22 years, including six years as Deputy Legal Adviser (2001-2007) and three years as Principal Deputy Assistant Secretary of State for Population, Refugees and Migration (2007-2010).

The world's attention has been riveted on the potential foreign policy implications of the recent WikiLeaks disclosures. How will the disclosure of candid comments by Saudi leaders about Iran affect the political and military dynamic of the region? Will U.S. cooperation with Yemen become even more complicated by disclosures of cables about U.S. dialogue with President Saleh? What consequences might there be for current tensions on the North Korean peninsula if sensitive discussions about the region and the Six-Party talks are disclosed to the general public? What can be done to better secure this kind of sensitive information in the future? The answers to these questions have serious consequences and the leaks are a legitimate cause for concern for U.S. policy makers and diplomats.

This post focuses on another aspect of the WIkiLeaks developments — the effects of disclosures on the ability of the men and women of the State Department to do their jobs.

The Place of the Diplomatic Cable in American Foreign Policy

The diplomatic cable, a tool used by many governments, provides an official channel for U.S. diplomats abroad to report back to Washington and for Washington to instruct diplomats on how to approach relationships with foreign governments, the public overseas, international organizations and many other audiences. Many cables to and from our diplomatic posts include analyses of complex issues of foreign policy and diplomacy. Others provide candid recommendations of ways to advance U.S. interests against steep odds in dangerous and uncertain places. Some seek urgent guidance and identify sensitive information and options to address contingencies. Others offer insights into the character and motivations of foreign leaders, potential U.S. allies and opponents, opposition political parties, human rights activists, and dissidents.

Cables are a fundamental part of the State Department's core culture, an essential component of how State Department diplomats and lawyers do business. The process of obtaining "clearance" on a proposed cable within the State Department (or from other concerned federal agencies) ensures that messages and instructions reflect all of the interests at stake and have the benefit of cumulative experience. Cables also create an official, historical record of the U.S. Government's international actions and help ensure accountability for decisions.

During 22 years in the Department as a lawyer and a policy official, I drafted, edited, cleared and read countless cables. When overseas, I sent cables discussing and analyzing meetings or negotiations I attended or seeking guidance from Washington on possible options and instructions. When in Washington, where I was based, I made every effort to ensure that our outgoing cables were clear and detailed enough that colleagues around the world would benefit from precise analysis and assistance.

Damage from WikiLeaks disclosures go well beyond the immediate consequences reported in the media. The releases undermine the essential ability of our foreign affairs professionals to do their jobs. The leaks compromise the acquisition and flow of information around the world, reduce the effectiveness of our international outreach, and may put lives at risk.

Consequences of the Cable Trove

Proponents of WikiLeaks disclosures have put forward a number of arguments in favor of making these cables public. Putting aside the anti-Americanism of some supporters, there are those who suggest that the leaks promote a kind of openness, giving the public a better understanding of how diplomacy operates and clarifying the interests and goals of the United States and foreign governments. Some may argue that the knowledge of a potential leak – which always exists – may enhance the analytic and reportorial rigor of our diplomats abroad. In this respect, some suggest that the cables, overall, provide an advertisement for a State Department full of excellent professionals advocating and defending American interests around the world. There is certainly much truth in the latter. But to the extent there is any value in these public disclosures, that value, in my opinion, is far outweighed by the substantial negative impacts.

Some of the most striking consequences for State Department professionals include the following:

Information from non-public sources will be harder to obtain. Our foreign affairs professionals can do their jobs properly only when they can exchange information in confidence with foreign leaders, would-be leaders, academics, non-governmental organizations, and private citizens. Many interlocutors are willing to engage with American diplomats only because of implicit or explicit understandings that the exchanges will be kept confidential. The high profile firing of a senior German official whose non-public contacts with the United States were revealed for the first time by WikiLeaks can only be seen as a harbinger of similar damage to other U.S. relationships. It seems inevitable that many officials from foreign governments or international organizations, not to mention private persons at risk, will be more reticent in their contacts with the United States. The releases already made thus are likely to put a chill in our normal diplomatic dialogues; in some cases, it may take years to restore confidence and underlying relationships. Under Secretary of State William Burns spoke articulately about the consequences of Wikileaks at a recent press event in Santiago, Chile:

I think the Wikileaks disclosures have done significant damage to our diplomacy. Confidentiality and discretion and trust really are the core of what we do as diplomats. It's not unique to diplomacy, it's true for journalists, it's true for lawyers, it's true for doctors, it's true in a number of other professions. Our ability to understand other societies and to have conversations and be able to protect the confidentiality of those conversations is essential to sensible policies and it's essential to healthy relations.

Candid analysis and recommendations will be undermined by undue risks of disclosure. Diplomats are asked from the first day of their training to think critically. Their job is not merely to report on what they see and hear, but to evaluate, challenge conventional wisdom, and recommend strategies for advancing U.S. interests in complex situations. In this connection, difficult problems in foreign affairs rarely have obvious or easy answers. Rather, for each problem there are options, many of which require a complex series of actions to achieve, some of which will be sensitive and require maneuvering. In addition, experts in Washington benefit from "atmospheric reporting" (such as reports of what people are saying informally or what the public mood might be in some locations) because it helps them put other information in context. Candor and creativity in reporting and analysis could well be casualties of the shadow cast by WikiLeaks.

Our ability to help persons at risk could be diminished. We do not yet know how many candid conversations with foreign opposition groups, NGO leaders and private citizens are in the leaked cables or in other cables that have not yet been leaked. The concerns already expressed by NGOs such as Human Rights Watch and Human Rights First about the safety of dissidents and human rights advocates are real. People at risk need to know that their communications with the United States are secure and that we will do nothing to undermine their safety. I know from my prior experience managing the U.S. refugee assistance program that many of those who come to U.S. embassies for help are often the most vulnerable and in need of protection. If confidence in the integrity of our private communications is lost, the ability of our professionals to help those in need will be undermined and lives will be endangered.

Communications relating to U.S. negotiations could be undermined. Cables are both vehicles for instructions to our negotiating delegations and part of the record of our negotiations. They typically reflect a range of options under consideration (often with candid assessments of the benefits and problems of particular proposals for U.S. national interests), and include plain language assessments of the strengths and weaknesses of other delegations and their proposals. While disclosure of a whole negotiating record would of course be damaging, the disclosure of discrete cables from that record also would be damaging because they are so easy to take out of context or might reflect positions taken strategically by U.S. teams. The integrity of these communications systems is essential to advance U.S. interests.

WikiLeaks releases undermine morale and affect careers. Many of the cables released so far have implicated the blunt and helpful reporting and analysis that make the U.S. foreign affairs apparatus work effectively. Candor, creativity and "out of the box" views are appropriately sought – and needed – by decision makers. Thanks to WikiLeaks, cable-drafters are now seeing their candid words, thoughts, and analysis, all intended for internal consumption, splashed on the front pages of newspapers and circulated around the world on the internet. Concerned for perhaps the first time in their careers that they have damaged U.S. interests, at least some of these employees could be more cautious in the future. The potential negative consequences on morale are profound, and the uncertainty of what releases lie ahead hangs over foreign affairs professionals around the world (American and non-American).

The Post-leak Future

Here are some thoughts, looking ahead:

• The cable system, in my view, will not be phased out or substantially diminished. In the complex world of the State Department, other means of communications provide no substitute. Although having a cable "cleared" within the State Department can be difficult and time-consuming, the resulting language is often far sounder than would result from a closed exchange of e-mails or phone call without benefit of multiple stakeholders. Reduced use of diplomatic cables would be a blow for good decisionmaking, with no counterbalancing benefits for openness or otherwise. Cables are also a way for our foreign affairs staff to understand initiatives in other parts of the Department and develop a broader understanding of complex bilateral and multilateral relationships.
• Changes in the State Department cable system are probably under active consideration, including enhanced controls on the distribution of information and improvements in information technology at the Defense Department and elsewhere to prevent the kind of scandalous downloading that took place here. In the review of possible changes, however, one should be concerned that an over-reaction could overly constrain the distribution of cables and undermine the communication necessary to achieve fundamental U.S. goals. A careful balance needs to be struck.
• The United States is not alone in worrying about unauthorized disclosures. We know that other governments and international organizations are now evaluating the integrity of their communications systems. Indeed, many governments are likely sympathetic to the difficulties now faced by the U.S., since they also depend heavily on controls in their own systems.
• State Department foreign affairs professionals need to be assured that their candor, creativity and critical analysis will continue to be respected by the leadership of the Department and indeed, the Executive Branch more broadly.

The U.S. has aggressively sought to contain the diplomatic and strategic damage resulting from WikiLeaks disclosures. In this respect, any negative consequences for U.S. foreign policy that have resulted from WikiLeaks could well be compounded by additional disclosures, but may be ameliorated in many cases by the passage of time and subsequent events. Similarly, some of the negative professional and practical consequences at the State Department and in our international relations will improve over time.

That said, the profound unease and anxiety about the breach in our system through the unauthorized leaks may never disappear entirely. For the foreseeable future, foreign officials and private persons will understandably be worried about whether their dialogues with the State Department will be secure. Some candor and critiques by our own professionals may go unwritten or held in narrow channels of distribution. Life at the State Department has, by any measure, become more complicated by these disclosures.

Sent with Reeder